This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Συνδρομές
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Γαλλικά σε Ελληνικά: An artist's portrait General field: Τέχνη/Λογοτεχνικό Detailed field: Τέχνη, Τέχνες & χειροτεχνίες, ζωγραφική
Κείμενο πηγής - Γαλλικά
Sur fond doré avec touches de pinceaux apparentes, les fresques monumentales de l’artiste grec Stelios Faitakis décomposent l’architecture, les symboles sacrés de la géométrie, la typographie, et remixent les références du muralisme mexicain, de Dürer, des icônes byzantines avec l’héritage du graffiti et les tensions des luttes contemporaines. Rencontre avec cet artiste qui peint le présent teinté classique, et qui expose à la Maison Particulière (Bruxelles) dans le cadre de l’exposition collective « Icône(s) », du 22 avril au 5 juillet 2015.
Portrait. Lorsque nous l'avions rencontré pour la première fois en 2009 à Los Angeles, Stelios Faitakis peignait pour l’exposition « Art in the Street » (voir ici notre série d’entretiens) le sombre portrait de l’Amérique : esclavagisme, massacre des Indiens, misère des laissés-pour-compte, prostitution et Ku Klux Klan, sur fond de progrès technologiques… Un portrait sans espoir, comme le montre son portrait d’Obama accompagné du slogan « No Hope », détournant celui, officiel, réalisé par l'artiste Shepard Fairey (lire ici dans Mediapart). Cliquer sur la vidéo ci-dessous pour voir l'artiste au travail, au Moca de Los Angeles :
Lorsque nous l’avons revu à Turin en 2014 pour l’exposition « Shit and Die », Faitakis s’intéressait aux nombreuses luttes et histoires cachées de cette ville marquée par des éléments de magies occultes, par l’Automne chaud de 1969 et les occupations des usines Fiat, par le mouvement No Tav contre le projet de construction d’un train à haute vitesse entre la France et l’Italie à travers les Alpes, et qui est aujourd’hui durement touché par des faillites économiques. Alors lorsqu’on lui demande comment pourrait être son portrait de la Grèce frappée par la crise et par la montée de l’extrême droite, il répond : « Il serait horrible », mais ne veut pas en dire plus, préférant se laisser la possibilité de le peindre plutôt que d’en parler dans le vide.
Politique. Stelios Faitakis peint des icônes désacralisées, des auréoles divines enflammées, des résistants palestiniens, des insoumis qui combattent la police, le capitalisme, des multinationales (ELF) dans des paysages où des businessmen sont pendus et où des jeunes « bling bling » sombrent dans la débauche… Pour autant, il refuse de limiter l’analyse de son travail aux sujets politiques qu’il convoque : « Je ne suis absolument pas un artiste engagé politiquement, malgré la présence constante de sujets politiques et sociaux dans mes peintures. Si je ne peux pas rester indifférent aux événements qui se passent dans le monde – d’autant plus lorsque ça m’affecte directement ou mon entourage proche –, l’engagement politique n’est pas le but principal de mon travail. Pour définir mes tableaux, je me réfère à l’idée d’une “peinture religieuse”, j’essaie de parler de sujets spirituels. Je suis convaincu qu’en m’intéressant à ces sujets, c’est aussi une manière d’évoquer simultanément ce qui se passe dans le monde. Les gens se réfèrent souvent à “l’art politique” en parlant de mon travail, ce que je trouve étrange et parfois même amusant. Lorsque j’utilise des références politiques et sociales, c’est toujours à un niveau superficiel. Je ne peindrais pas s’il s’agissait seulement de parler de ces sujets qui donnent une vision du monde trop évidente. J’essaie de chercher de la profondeur dans mes sujets, je ne sais pas si je suis particulièrement bon dans cette recherche mais c’est mon objectif et c’est ce qui justifie que je sois un artiste. L’Art est une recherche spirituelle, un moyen pour comprendre et apprendre. Je précise d’ailleurs que les personnages que je dépeins dans mes travaux ne sont pas forcément positifs. »
Médias. Les peintures d’histoire de Faitakis étirent et décomposent les temps passés et présents. Travaillant souvent à partir d’archives, on peut reconnaître des images de presse dans ses recherches visuelles, faisant ainsi surgir des fragments de l’actualité parfois chaude dans ses compositions mais décontextualisés. Ainsi, lors de la Biennale de Venise en 2011, dans son mural peint sur la façade du pavillon danois sur le thème de la liberté d’expression, Faitakis tissait des liens entre l’ingénieur serbe Nikola Tesla, les autodafés de livres par les nazis dans les années 1930, Mao Zedong et les récentes révoltes altermondialistes et antifas. « Les médias me fournissent de nombreuses références matérielles, mais je les utilise surtout comme un emballage contenant les sujets dont j’ai envie de parler. Mon travail ne se limite pas à peindre simplement des scènes d’émeutes ou de violence urbaine. Si ces sujets ne sont pas choisis au hasard, ils contiennent à chaque fois une dimension plus profonde, des degrés de lecture différents. Désormais, les médias vont avoir un rôle encore plus important dans mes tableaux, non plus comme source iconographique mais en tant que sujet de peinture : leur rôle dans nos sociétés est aujourd’hui trop important pour que je n’en parle pas. »
École de la rue. Si Faitakis a reçu une formation académique à la Athens School of Fine Art, c’est dans la rue, sous le pseudo « Byzarre » qu’il s’était imposé au cœur de la scène naissante du Street Art à Athènes avec des artistes comme Alexandros Vasmoulakis ou le collectif Carpe Diem, au milieu des années 1990. Un héritage toujours présent dans ses peintures actuelles, en atelier : « J’utilise plusieurs techniques que j’ai acquises dans le milieu du graffiti. Après mon diplôme en école d’art, j’ai continué de peindre dans la rue jusqu’à la découverte et la pratique des arts martiaux qui ont donné une nouvelle direction à ma peinture. C’est arrivé à une époque où la scène du graffiti avait changé : il y avait de plus en plus de problèmes entre les acteurs de ce milieu qui s’intéressaient parfois plus aux conflits qu’à l’art, ce qui ne me correspondait plus. Peindre dans l’espace public t’ouvre à un public plus large que celui des galeries et des musées, et c’est aussi une aventure artistique et un challenge technique. C’est ainsi que j’ai appris à m’emparer d’une grande surface : ton approche est totalement différente si tu peins un mur, une toile ou un bois. Le mouvement du corps n’est pas le même, face à un mur, tu dois parfois peindre avec tes jambes. J’ajoute aussi des “throw ups” [des graffitis arrondis, pouvant être exécutés dans l’urgence – ndlr] comme des références à mon passé, pour créer une atmosphère dans mes peintures ou pour crypter des mots auxquels je veux me référer. » Le graffiti est un art qui surgit dans la rue, qui provoque du désordre dans l’espace public. Un art qui enfreint la loi. Si les peintures de Faitakis sont aujourd’hui légales, les scènes sont souvent plongées dans des décors urbains, théâtre naturel des émeutes et des révoltes populaires. « J’ai passé beaucoup de temps dans la rue, j’ai donc été témoin de ce qui s’y passe. Je me suis souvent retrouvé au premier plan, sur le terrain, pour voir de mes propres yeux la réalité des événements. Ce n’est plus le cas aujourd’hui : je peins désormais en m’isolant dans mon atelier, dans mon monde, avec mon matériel. »
Mash-up. Le sample est au cœur de la culture hip-hop. L’ère numérique est celle du lien hypertexte, de la mise en connexion des gens et des données. Les peintures de Faitakis s’emparent de références diverses de l’histoire de l’art pour faire rimer les opposés. Il explique : « Ma peinture est principalement influencée par l’école byzantine, et plus précisément de l’école grecque. C’est important pour moi d’utiliser mes racines comme base. Ensuite, j’ajoute effectivement beaucoup d’autres références de toutes sortes. J’essaie de créer un système complexe de symboles et de propos qui, une fois juxtaposés, posent des questions ou affirment des positions. Mes peintures sont au service d’un propos qui n’est souvent pas visible au premier regard. J’essaie d’être anachronique, j’utilise des langages visuels d’une autre époque pour avoir des bases profondes et solides sur lesquelles placer mon langage contemporain. Je trouve que les anciennes images sont plus fortes, plus solides et stables. »
Au-delà. Dans les peintures de Faitakis, on retrouve souvent le Paradis et l’Enfer, le rouge et le doré. Quid des religions ? « Toutes les religions n’ont pas forcément les concepts du paradis et de l’enfer dans leurs enseignements. Je reste sceptique face à notre culture occidentale qui envisage souvent les religions de manière négative. J’ai étudié les religions pendant plusieurs années et je me considère comme étant croyant. Je ne pense pas que la science soit l’unique source valide de connaissance, il y a d’autres sources de vérité qui ont passé l’épreuve du temps et qui ont une profondeur que la science n’aura jamais. J’essaie donc de les combiner dans ma peinture. À mes yeux, la connaissance du monde guide notre existence, donc je refuse de rejeter certaines sources qui nous permettraient de mieux le comprendre. C’est la raison pour laquelle le doré domine mes peintures : il symbolise la dimension spirituelle de la réalité, ce qui est pour moi le plus important, en opposition au matérialisme et à une vision trop simpliste et mécanique du monde. »
Fight club. Faitakis peint souvent la chorégraphie de l’insurrection, cette gestuelle si particulière du corps dans l’affrontement qui est similaire à celle du peintre face à la toile. Sur son compte privé sur Youtube, on peut remarquer que l'artiste est abonné à plusieurs vidéos de ninjutsu et de kung-fu. « Je dois avouer pratiquer des arts martiaux depuis plusieurs années. Je m’y intéresse beaucoup, ce qui se ressent dans mon travail, de manière plus ou moins visible. Les arts martiaux me procurent une matière importante dans mes peintures. La violence est présente dans (presque ?) toutes les formes d’art. Les gens semblent incapables d’y échapper. J’aime la peindre de façon réelle. Je la vois partout autour de moi, ce serait un mensonge d’en faire abstraction dans mes peintures. Mais je vais justement peut-être l’éradiquer dans mes prochains travaux, pour créer une contradiction si évidente entre ma peinture et la réalité qu’elle sera encore plus visible. »
Crise. En 2007, Stelios Faitakis participait à la première Biennale d’Athènes (« Destroy Athens »). Affectée par la crise, sa troisième édition « Monodrome » en 2011 s’est alors déroulée dans une école désaffectée d’un quartier pauvre de la ville, sans budget, grâce au travail bénévole des artistes, commissaires d’exposition et des équipes de volontaires. Alors à la question du poète Hölderlin, « Pourquoi des poètes en temps de détresse ? », Faitakis dégaine : « J’entends souvent les gens demander où sont les artistes dans les temps difficiles, comme si l’artiste était par défaut une sorte de leader social ou un prophète. Si je ne peux pas rester indifférent au fait que l’on traverse des temps difficiles, cette situation démystifie enfin la place de l’artiste dans la société. En Grèce, les gens ne pensent plus autant à l’art. La crise a écrasé encore plus l’intérêt des gens pour l’art. Lorsque les gens cherchent un job et perdent leur logement, l’art passe logiquement au second plan. Selon moi, le rôle de l’art est toujours le même, peu importe les époques et les contextes, et ce n’est pas de parler simplement de notre monde. L’art n’est pas une arme pour provoquer une révolution, et sûrement pas de la manière aussi directe que les gens le voudraient. L’art s’adresse à l’esprit, et lorsque l’âme va mieux, on peut en voir ensuite les effets à l’extérieur. Mais ne me faites pas dire ce que je ne dis pas : je ne pense pas que l’artiste doit être isolé et indifférent à ce qui se passe autour de lui. Je pense simplement que ma manière de contribuer aux changements dans la société est différente de celle des gens qui s’engagent en politique. »
Μετάφραση - Ελληνικά Οι θειούχες εικόνες του Στέλιου Φαϊτάκη
Συνέντευξη στον Ούγκο Βιτράνι για το Mediapart.
Σε χρυσό φόντο με ορατές πινελιές, οι μνημειώδης τοιχογραφίες του Έλληνα καλλιτέχνη Στέλιου Φαϊτάκη αποσυνθέτουν την αρχιτεκτονική, τα ιερά σύμβολα της γεωμετρίας, την τυπογραφία. Με αναφορές στις μεξικανικές τοιχογραφίες, τον Dürer, και βυζαντινές εικόνες ανακαλώντας την κληρονομιά του γκράφιτι και τις εντάσεις των σύγχρονων αγώνων.
Συνάντηση-συνέντευξη με τον καλλιτέχνη που συμμετέχει στην ομαδική έκθεση «Εικόνες», στο Maison Particuliere στις Βρυξέλλες, από τις 22 Απριλίου έως τις 5 Ιουλίου του 2015.
Πορτρέτο.
Όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά το 2009 στο Λος Άντζελες, ο Στέλιος Φαϊτάκης ζωγράφιζε για την έκθεση «Αrt in the street» (Η Τέχνη στο Δρόμο), ένα σκοτεινό πορτρέτο της Αμερικής: δουλεία, σφαγή των Αμερινδιάνων, μιζέρια των απόρων, πορνεία και Κου Κλουξ Κλαν μέσα στο πλαίσιο της τεχνολογικής προόδου ... Ένα απελπιστικό πορτρέτο, όπως απεικονίζεται στην προσωπογραφία του Ομπάμα αντιστρέφοντας το σλόγκαν «Ελπίδα» με το «Καμία ελπίδα» του καλλιτέχνη Shepard Fairey.
Όταν τον ξανασυναντήσαμε στο Τορίνο το 2014 στο πλαίσιο της έκθεσης «Shit and Die» αυτό που τον ενδιέφερε ήταν οι αγώνες και οι κρυφές ιστορίες αυτής της πόλης με το σκοτεινό παρελθόν της μαγείας, το καυτό φθινόπωρο του 1969 και τις καταλήψεις των εργοστασίων της Φίατ, το κίνημα No Tav ενάντια στο σχέδιο για την κατασκευή ενός τρένου υψηλής ταχύτητας που θα διέσχιζε την Γαλλία και την Ιταλία μέσω των Αλπεων και που σήμερα απειλείται από την οικονομική κρίση. Όταν τον ρωτήσαμε πώς θα ήταν το δικό του πορτρέτο μιας Ελλάδας που έχει πληγεί από την κρίση και την άνοδο της άκρας δεξιάς, μας απάντησε «θα ήταν φρικτό», δεν θέλησε όμως να προσθέσει κάτι αλλο, προτιμά να το απεικονίζει από το να μιλάει στο κενό.
Πολιτική.
Ο Στέλιος Φαϊτάκης ζωγραφίζει βέβηλες εικόνες, φλεγόμενα φωτοστέφανα, παλαιστίνιους μαχητές, αντάρτες που πολεμούν την αστυνομία, τον καπιταλισμό, τις πολυεθνικές με φόντο τοπία όπου οι επιχειρηματίες εμφανίζονται απαγχονισμένοι και νέοι βυθίζονται στην ακολασία ... Ωστόσο, ο ίδιος αρνείται να περιορίσει την ανάλυση του έργου του μόνο στα πολιτικά θέματα στα οποία αναφέρεται. «Δεν είμαι ένας στρατευμένος καλλιτέχνης, παρά τη συνεχή παρουσία των πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων στα έργα μου. Αν και δεν μπορώ να παραμείνω αδιάφορος για τα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο - ιδιαίτερα όταν με επηρεάζει άμεσα ή περίγυρός μου –δεν είναι ο κύριος σκοπός της δουλειάς μου η πολιτικοποίησή της. Για να καθορίσω λίγο καλύτερα τα έργα μου, αναφέρομαι στην ιδέα μιας ‘θρησκευτικής ζωγραφικής’, προσπαθώ να μιλήσω για πνευματικά θέματα. Είμαι πεπεισμένος ότι ένας από τους λόγους που με ενδιαφέρουν αυτά τα θέματα, είναι γιατί αποτελεί έναν τρόπο για να θυμίζω ταυτόχρονα το τι συμβαίνει στον κόσμο. Οι άνθρωποι συχνά μιλούν για ‘πολιτική τέχνη’ όταν αναφέρονται στην δουλειά μου, το οποίο βρίσκω περίεργο και κάποιες φορές διασκεδαστικό. Όταν χρησιμοποιώ πολιτικές και κοινωνικές αναφορές το κάνω πάντα σε επιφανειακό επίπεδο. Δεν θα ζωγράφιζα αν ήταν μόνο για να μιλήσω για θέματα που παρυσιάζουν μια εικόνα του κόσμου που είναι προφανής. Αναζητώ το βάθος των πραγμάτων, δεν ξέρω αν είμαι ιδιαίτερα καλός σε αυτή την έρευνα, αλλά αυτός είναι ο στόχος μου και αυτό είναι που με δικαιώνει ως καλλιτέχνη. Η τέχνη είναι μια πνευματική αναζήτηση, ένας τρόπος για να κατανοήσουμε και να μάθουμε. Σημειώνω πάντως, ότι οι χαρακτήρες που απεικονίζονται στη δουλειά μου δεν είναι απαραίτητα θετικοί. "
Μedia
Οι ιστορικοί πίνακες του Φαϊτάκη ξεχειλώνουν και αποσυνθέτουν το παρελθόν και το παρόν. Δουλεύοντας συχνά με αρχεία, μπορεί κανείς να αναγνωρίσει στις συνθέσεις του πρόσωπα και να επισημάνει αναφορές στην επικαιρότητα, οι οποίες όμως είναι εκτός του εννοιολογικού τους πλαισίου.
Έτσι, στην Μπιενάλε της Βενετίας του 2011, στην τοιχογραφία που δημιούργησε για την πρόσοψη του Δανέζικου περιπτέρου σχετικά με το θέμα της ελευθερίας της έκφρασης, ο Φαϊτάκης συνδέει τον Σέρβο μηχανικό Νίκολα Τέσλα, με τους εμπρησμούς βιβλίων από τους Ναζί το 1930, τον Μάο Τσε Τουνγκ και με τις πρόσφατες εξεγέρσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τον φασισμό. «Τα ΜΜΕ μου δίνουν πολύ υλικό, αλλά εγώ το χρησιμοποιώ ως ένα πακέτο που περιέχει τα θέματα για τα οποία θέλω να μιλήσω. Δεν περιορίζομαι στο να ζωγραφίζω σκηνές από ταραχές ή βία στις πόλεις. Αν και αυτά τα θέματα δεν επιλέγονται τυχαία, το καθένα περιέχει μια βαθύτερη διάσταση, διαφορετικά επίπεδα της ανάγνωσης. Τώρα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα έχουν ένα ακόμη πιο σημαντικό ρόλο στα έργα μου, όχι ως εικονογραφική πηγή, αλλά ως θέμα της ζωγραφικής μου. Ο ρόλος τους στις κοινωνίες μας σήμερα παραείναι σημαντικός για να μη μιλάμε γι' αυτό.
Σχολείο δρόμου.
Αν και ο Φαϊτάκης σπούδασε στην Σχολή Καλών Τενχών της Αθήνας, την θέση του ως καλλιτέχνης την βρήκε στους δρόμους, υπό το ψευδώνυμο Byzarre και ήταν στην καρδιά του κινήματος του street art στην Αθήνα στα μέσα του 1990, παρέα με καλλιτέχνες όπως ο Αλέξανδρος Βασμουλάκης και η κολλεκτίβα Carpe Diem. Μια κληρονομιά που εξακολουθεί να υπάρχει στο έργο του. «Χρησιμοποιώ πολλές τεχνικές που έμαθα στον χώρο του γκράφιτι. Μετά την αποφοίτησή μου από την Σχολή Καλών Τεχνών, συνέχισα να ζωγραφίζω στους δρόμους μέχρι που ανακάλυψα τις πολεμικές τέχνες που με ώθησαν σε μια άλλη κατεύθυνση. Αυτό συνέβη σε μια περίοδο όπου η σκηνή του γκράφιτι είχε αλλάξει. Υπήρχαν ολοένα και περισσότερα προβλήματα ανάμεσα στους παίκτες της σκηνής αυτής και συγκεκριμένα σε αυτούς που τους ενδιέφερε περισσότερο η σύγκρουση και όχι η τέχνη, κάτι που δεν με έβρισκε σύμφωνο. Όταν ζωγραφίζεις σε έναν δημόσιο χώρο ανοίγεσαι σε ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό από αυτό των γκαλερί και των μουσείων, παραμένει βέβαια μια καλλιτεχνική περιπέτεια και μια τεχνική πρόκληση. Έτσι έμαθα να δουλεύω σε μεγάλη έκταση, η προσέγγισή σου είναι εντελώς διαφορετική όταν ζωγραφίζεις σε τοίχο, σε καμβά ή σε ξύλο. Η κίνηση του σώματος δεν είναι ίδια, μπροστά σε έναν τοίχο καμμιά φορά αναγκάζεσαι να ζωγραφίσεις με τα πόδια. Προσθέτω επίσης και “throw ups”, στρογγυλεμένα γκράφιτι που μπορούν να γίνουν βιαστικά, όπως για παράδειγμα, παραπομπές στο παρελθόν μου, έτσι ώστε να δημιουργήσω μια ατμόσφαιρα στους πίνακές μου ή να κρυπτογραφήσω λέξεις στις οποίες αναφέρομαι».
Το γκράφιτι είναι μια τεχνη που προκύπτει στον δρόμο και που προκαλεί αναστάτωση στον δημόσιο χώρο. Είναι μια τέχνη που παραβιάζει το νόμο. Σήμερα οι πίνακες του Φαϊτάκη είναι νόμιμοι και οι σκηνές που απεικονίζουν είναι συχνά βυθισμένες σε αστικά ντεκόρ, φυσικό θέατρο των ταραχών και των λαϊκών εξεγέρσεων. «Πέρασα αρκετό καιρό στους δρόμους, οπότε ήμουν και μάρτυρας αυτών που συνέβαιναν. Βρισκόμουν συχνά στο προσκήνιο και είδα με τα μάτια μου τα γεγονότα. Πλέον όμως, ζωγραφίζω μόνος, απομονωμένος στο στούντιό μου, στον κόσμο μου με το υλικό μου.»
Μash-up. Το σάμπλ, βρίσκεται στο επίκεντρο της κουλτούρας του hip-hop. Η ψηφιακή εποχή είναι αυτή του υπερσυνδέσμου και της σύνδεσης των ανθρώπων και των στοιχείων. Οι πίνακες του Φαϊτάκη αρπάζουν διάφορες αναφορές από την ιστορία της τέχνης για να δημιουργήσουν την αντίθετη ομοιοκαταληξία. Ο ίδιος εξηγεί: «Η ζωγραφική μου επηρεάζεται κυρίως από τη Βυζαντινή Σχολή και πιο συγκεκριμένα, την Ελληνική. Είναι σημαντικό για μένα να χρησιμοποιώ ως βάση τις ρίζες μου. Έπειτα, πράγματι προσθέτω άλλες αναφορές όλων των ειδών. Προσπαθώ να δημιουργήσω ένα περίπλοκο σύστημα από σύμβολα και λέξεις που, όταν αντιπαρατίθενται, θέτουν ερωτήματα ή επιβεβαιώνουν θέσεις. Οι πίνακές μου είναι στην υπηρεσία κάποιων πραγμάτων που αρχικά δεν είναι ορατά. Προσπαθώ να είμαι αναχρονιστικός, χρησιμοποιώ τις οπτικές γλώσσες μιας άλλης εποχής έτσι ώστε να έχουν βαθιές και στέρεες βάσεις πάνω στις οποίες μπορώ να τοποθετήσω τη σύγχρονη γλώσσα μου. Νομίζω ότι οι παλιές εικόνες είναι πιο ισχυρές, πιο σταθερές.
Από εδώ και πέρα.
Στους πίνακες του Φαϊτάκη συχνά συνυπάρχουν ο Παράδεισος και η Κόλαση, το κόκκινο και το χρυσό. Eχει να κάνει με την θρησκεία; «Δεν έχουν όλες οι θρησκείες κατ΄ανάγκη τις έννοιες του παραδείσου και της κόλασης. Παραμένω επιφυλακτικός ως προς τον δυτικό μας πολιτισμό που συχνά αντιμετωπίζει τις άλλες θρησκείες αρνητικά. Έχω μελετήσει τις θρησκείες για πολλά χρόνια και θεωρώ τον εαυτό μου πιστό. Δε νομίζω ότι η επιστήμη είναι η μόνη έγκυρη πηγή της γνώσης, υπάρχουν και άλλες πηγές αλήθειας, που έχουν αντέξει στο πέρασμα του χρόνου και έχουν ένα βάθος που η επιστήμη δεν θα έχει ποτέ. Γι 'αυτό προσπαθώ να τις συνδυάσω στην ζωγραφική μου. Για μένα, ο κόσμος της γνώσης καθοδηγεί την ύπαρξή μας, γι 'αυτό και αρνούμαι να απορρίψω ορισμένες πηγές που θα μας επιτρέψουν να τον κατανοήσουμε καλύτερα. Για αυτό και το χρυσό κυριαρχεί στα έργα μου. Συμβολίζει την πνευματική διάσταση της πραγματικότητας, η οποία είναι για μένα το πιο σημαντικό, σε αντίθεση με τον υλισμό και την υπερβολικά απλοϊκή και μηχανική θεώρηση του κόσμου.
Fight club.
Ο Φαϊτάκης ζωγραφίζει συχνά την χορογραφία της εξέγερσης, αυτή την ιδιαίτερη κίνηση του σώματος κατά την αναμέτρηση, η οποία είναι παρόμοια με εκείνη του ζωγράφου που αντιμετωπίζει τον καμβά. Στον ιδιωτικό του λογαριασμό στο Youtube, παρατηρούμε ότι ο καλλιτέχνης παρακολουθεί πολλά βίντεο σχετικά με πολεμικές τέχνες όπως είναι το Ninjutsu και το Κung fu. "Οφείλω να ομολογήσω ότι κάνω πολεμικές τέχνες εδώ και πολλά χρόνια. Με ενδιαφέρουν πολύ, κάτι που αντικατοπτρίζεται στη δουλειά μου, άλλοτε εμφανώς κι άλλοτε όχι. Οι πολεμικές τέχνες μου έχουν δώσει σημαντικό υλικό για τους πίνακές μου. Η βία είναι παρούσα σε (σχεδόν;) όλες τις μορφές της τέχνης. Οι άνθρωποι φαίνεται να είναι ανίκανοι να αποδράσουν. Μου αρέσει να ζωγραφίζω με έναν πραγματικό τρόπο. Την βλέπω παντού γύρω μου, θα ήταν ψέμα να την αφαιρέσω από τα έργα μου. Αλλά ίσως να την εξαλείψω στην επόμενη δουλειά μου για να δημιουργήσω μια αντίφαση τόσο προφανή μεταξύ της ζωγραφικής μου και της πραγματικότητας. Έτσι θα γίνει ακόμα πιο εμφανής. "
Κρίση. Το 2007, ο Στέλιος Φαϊτάκης συμμετείχε στην 1η Μπιενάλε της Αθήνας (με τίτλο «Destroy Athens») Έχοντας πληγεί από την κρίση, η 3η της έκδοση με τίτλο «Μονόδρομος» (2011) έλαβε χώρα σε ένα εγκαταλελειμμένο σχολικό κτίριο σε μια φτωχή γειτονιά της πόλης, χωρίς κανέναν προϋπολογισμό, χάρις στην εθελοντική εργασία των καλλιτεχνών, επιμελητών και ομάδες εθελοντών. Έτσι, στο ερώτημα του ποιητή Χέλντερλιν «Γιατί χρειαζόμαστε ποιητές σε ταραχώδες καιρούς», ο Φαϊτάκης απαντά: «Ακούω συχνά τους ανθρώπους να ρωτούν πού είναι οι καλλιτέχνες σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, λες και ο καλλιτέχνης είναι εξ’ορισμού ένας κοινωνικός ηγέτης ή ένας προφήτης. Εάν δεν μπορώ να παραμείνω αδιάφορος στο γεγονός ότι ζούμε σε πολύ δύσκολους καιρούς, τότε αυτή η κατάσταση απομυθοποιεί την θέση του καλλιτέχνη μέσα στην κοινωνία. Στην Ελλάδα, δεν πιστεύουν πια τόσο στην τέχνη. Η κρίση συνέθλιψε ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον των ανθρώπων για την τέχνη. Όταν οι άνθρωποι ψάχνουν για δουλειά και χάνουν το σπίτι τους, όπως είναι λογικό, η τέχνη περνάει σε δεύτερη μοίρα. Για μένα, ο ρόλος της τέχνης είναι πάντα ο ίδιος, ανεξάρτητα από το χρονικό πλαίσιο και τις συνθήκες και δεν υπάρχει μόνο για να μιλά για τον κόσμο μας. Η τέχνη δεν είναι το όπλο που θα προκαλέσει την επανάσταση και σίγουρα όχι άμεσα όπως θα ήθελαν οι άνθρωποι. Η τέχνη απευθύνεται στο πνεύμα και όταν η ψυχή είναι καλύτερα, τότε μπορεί να έχει θετικό αντίκτυπο και στον περίγυρο. Μην γράψετε όμως κάτι που δεν λέω. Δεν πιστεύω πως ο καλλιτέχνης θα πρέπει να είναι απομονωμένος και απαθής σε αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Πιστεύω απλώς πως ο τρόπος με τον οποίο συμμετέχω στις αλλαγές μέσα στην κοινωνία είναι διαφορετικός από εκείνον που ασχολείται με την πολιτική.
More
Less
Μεταφραστικές σπουδές
Master's degree - Fordham University
Εμπειρία
Έτη εμπειρίας σε μεταφράσεις: 26. Έγινε μέλος του ProZ.com: Jan 2008.
As an experienced trilingual journalist (English, French and Greek), I have been conducting, translating and transcribing audio and video interviews for print and broadcast media. For the past 2 years I have been working as a journalist and a translator for the Greek Public Television's multilingual website: http://int.ert.gr/author/etsirigotaki/ as well as its Greek website: http://www.ert.gr/author/etsirigotaki/
My professional experience combined with my educational background, (B.A. and an M.A. in British and American Literature), have provided me with a solid knowledge in researching, writing and editing.
If you want someone who is methodical, perfectionist, versatile, efficient and fast, look no further!
To view my portfolio featuring interviews and several older articles, please visit my website at:
http://www.evetsirigotaki.com
Λέξεις - κλειδιά: Greek, English, French, arts, general translation, editing, current news, science, technology.
