Wat ik ga vertellen over mijn eerste nacht in New York zal de Amerikanen een glimlach ontlokken; precies daarom schrijf ik dit trouwens. Ik herinner mij dat ik in een boek van de legendarische Rudyard Kipling heb gelezen hoe Mowgli, een wilde, doodsangsten heeft uitgestaan toen hij voor het eerst in een gesloten hut sliep: het gevoel een dak boven zijn hoofd te hebben, werd hem al snel zo ondraaglijk dat er voor hem niets anders op zat dan buiten onder de blote sterrenhemel te gaan liggen. Welnu, vannacht heb ik bijna een soortgelijke benauwdheid ervaren! Het waren de wolkenkrabbers, het waren de grote reclameletters boven mij, het waren de grote reservoirs op hun gietijzeren stelten; te veel dingen in de lucht, ja echt, gewoon niet genoeg rust daarboven. En dan heb ik het nog niet over die zes miljoen opeengepakte zielen rondom mij, die mensenmassa, die buitensporige opeenstapeling, die mijn slaap verstoorden. Ach! Die vervormde en langgerekte wolkenkrabbers in mijn droom! Een in het bijzonder (die van het rubberconcern, als ik me niet vergis), een die daar heel dichtbij opdoemt, een helemaal in marmer die huiveringwekkend zwaar moet zijn! Hij verpletterde me als een te zware last en in een zo nu en dan terugkerend droombeeld zag ik hem overhellen en instorten …

Het is zondag vandaag; de ochtend breekt aan onder een zware en klamme mist; het wordt een van die warme herfstdagen die men hier een “Indian summer” noemt. New York gaat gebukt onder de slaperigheid van Engelse zondagen en in de straten hebben de elektrische wagens een onderbreking van de opgewonden drukte ingelast. Niets aan te doen, de theaters liggen stil en ik kan pas vanaf morgen de repetities beginnen bij te wonen voor het drama dat me naar New York heeft gebracht. Maar in de buurt, hier vlakbij, ligt Central Park, dat ik door mijn raam kan zien, met zijn bomen die hun bladeren al zijn verloren; daar zal ik dan maar eens naartoe trekken, op zoek naar wat frisse lucht en vredige rust.