Kiedy moja żona powiedziała mi, że jest w ciąży, poczułem, jak żołądek podchodzi mi gardła, zupełnie jakbym pędził górską kolejką w wesołym miasteczku głową w dół. Byłem podekscytowany, tak, ale… Boże święty! Rodzicielstwo to zabawa dla, hmm, rodziców.

Oto ja, z oczyma wytrzeszczonymi z przerażenia i spocony jak mysz, niby jakaś żałosna postać rodem z komiksu, a w mojej głowie wirują znaki zapytania, podczas gdy próbuję przygotować się do otoczenia pełną opieką i wzięcia odpowiedzialności za inne, oprócz mojego kota, żywe stworzenie. Jestem odpowiedzialny za zadbanie o to, aby ten mały człowiek nie wyrósł na kompletnego potwora. Jeżeli dziecko okaże się socjopatą – moja wina. Jeżeli maluch nie będzie potrafił znaleźć na mapie Luksemburga, na mnie spadnie odium za to, że nie zapewniłem mu lepszego wykształcenia. Potrzebna będzie terapia, a to oczywiście również będzie na mojej głowie. Tyle okazji do zbłądzenia!

Pamiętam ten dzień, gdy mój ojciec posadził mnie obok siebie i z zakłopotaniem opowiadał mi o ptaszkach i pszczółkach; było to chyba najbardziej nieznośne i krępujące pół godziny w życiu każdego z nas. Nie mogę tego zrobić drugiemu człowiekowi.

Może niepotrzebnie martwię się na zapas. Jasne, że mi się uda. Będę świetnym ojcem. Moje dziecko wychowam na wszechstronnego, wykształconego, uczciwego obywatela świata, a ono mnie nie znienawidzi.

I naraz wyobrażam sobie tego maluszka, wciąż jeszcze bezpiecznie schowanego w brzuchu mojej żony, jak ten otwiera nagle w przerażeniu oko, gdy do głowy przychodzi mu taka myśl: „A co będzie, jeżeli mój tata po prostu nie da sobie z tym rady?”