Słońce stało w zenicie. Miedziana od pyłu tarcza wisiała pośrodku białawego, przybrudzonego nieba, pokraczny cień wił się i wybrzuszał pod podeszwami, to szary i niewyraźny, to nagle jakby ożywający, nabierający wyrazistości zarysów, napełniający się czernią, a wtedy szczególnie zniekształcony. Nie ma i nie było tu żadnej drogi - była pagórkowata szaro-żółta sucha glina, popękana, ubita, twarda, jak kamień, i do tego nieporośnięta, nijak nie można było pojąć, skąd bierze się taka masa pyłu.

Dzięki bogu, wiatr wiał w plecy. Daleko z tyłu porywał niezliczone tony martwych rozżarzonych drobin i z bezmyślnym uporem wlókł je wzdłuż wypalonego przez słońce występu, wciśniętego pomiędzy przepaścią i Żółtą Ścianą, to podrzucając, porywając je do samego nieba wirującą protuberancją, to skręcając ciasno w wiotkie, prawie zalotne łabędzie szyje tornad, to znów zwyczajnie toczył je kłębiącym się wałem, a później, nagle rozjuszając się, ciskał kłującym pyłem w plecy, we włosy, smagał po mokrym od potu karku, wściekając się, chłostał po rękach, po uszach, zapełniał kieszenie, sypał za kołnierz …

Niczego tu nie było, od dawna niczego tu nie było. A może, nigdy nie było. Słońce, glina, wiatr. Tylko czasami przetaczał się kręcący się i podskakujący, jak wygłupiający się błazen, ciernisty szkielet krzewu, wyrwany z korzeniami, bóg wie, jak z daleka. Ani kropli wody, żadnych oznak życia. Nic tylko pył, pył, pył, pył …

Od czasu do czasu glina pod nogami znikała i zaczynało się nieprzerwane kamieniste kruszywo. Wszystko było tu rozpalone, jak w piekle. To z prawej, to z lewej zaczynały wyzierać z kłębów unoszącego się pyłu gigantyczne pozostałości skał – siwe, jakby przyprószone mąką. Wiatr i upał przydawały im najbardziej dziwaczne i niespotykane zarysy, przerażająco było to, że tak po prostu – to pojawiają się, to znowu znikają, jakby widma grające w swoją kamienną zabawę w chowanego. Żwir pod nogami stawał się coraz grubszy, odłamki skalne skończyły się nagle, a pod nogami znowu zaczęła odzywać się glina.