ProZ.com translation contests »
Benevolent deception: "The placebo button effect" » English to Galician » Entry by Paula Sepúlveda (X)


Source text in English

Translation by Paula Sepúlveda (X) (#25198)

Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.

Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.

Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.

That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits.
Ao longo de moitos anos e sen crear demasiado alboroto, as autoridades de Nova York desactivaron a maioría dos pulsadores que daquela accionaban os semáforos para viandantes nesa cidade. Decidiran que os temporizadores controlados por ordenador case sempre funcionaban mellor. No 2004, dun total de 3,250 botóns, menos de 750 seguían operativos. Non obstante, o goberno local non procedeu á retirada dos pulsadores inactivos, e estes continuaron atraendo a unha infinidade de dedos que os pulsaban en balde.

Nun primeiro momento, os botóns mantiveronse debido ao elevado custo da súa retirada, pero resultou que incluso os pulsadores inoperantes podían ter un propósito. “É menos probable que un viandante que prema un botón atravese a rúa antes de aparecer o homiño verde,” subliña Tal Oron-Gilad da Universidade Ben-Gurion do Neguev, en Israel. Os seus estudos sobre o comportamento nos cruces levárono a concluír que as persoas son máis proclives a facer caso dun sistema que presuntamente ten en conta a súa interacción.

Segundo Eytan Adar, da Universidad de Michigan Ann Arbor, e experto na interacción entre humanos e computadoras: “Os pulsadores non operativos producen un efecto placebo deste tipo porque ás persoas comprácelles ter unha sensación de control sobre os sistemas que empregan.” O Dr. Adar indica que os seus alumnos a miúdo deseñan software cun botón para 'gardar' que non ten outra finalidade cá de tranquilizar aos usuarios que non saben que o que teclean vaise gardando de maneira automática. “Debemos velo,” di, “como unha argucia ben intencionada para contrarrestar a frialdade propia do mundo das máquinas.”

Esta é unha forma de velo, pero os pulsadores placebo —polo menos nos cruces para peóns— tamén poden albergar un lado escuro. Ralf Risser, director de FACTUM, un instituto vienés que estuda os factores psicolóxicos dos sistemas de tráfico, considera que, polo de agora, o feito que os viandantes coñezan a existencia do pulsador e sintan rancor cara á súa argucia, sobrepasa os beneficios que o mesmo poida aportar.


Discuss this entry