ProZ.com translation contests »
Benevolent deception: "The placebo button effect" » English to Galician » Entry #25639


Source text in English

Translation #25639

Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.

Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.

Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.

That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits.
Durante estes últimos anos, as autoridades de Nova York foron desactivando a maioría dos botóns de control nos pasos de peóns da cidade, sen facer moito barullo. Decidiron que os temporizadores automáticos funcionaban case sempre mellor. No 2004, menos de 750 dos 3.250 botóns existentes seguían funcionando. Así e todo, o goberno municipal non retirou os botóns inactivos, sendo incontables os dedos que os premeron inutilmente.



Inicialmente, os botóns sobreviviron debido a custo que levaba desfacerse deles, pero resulta que incluso os botóns inactivos teñen un propósito. Os peóns que premen o botón teñen menos posibilidades de cruzar antes de que a luz verde apareza, comenta Tal Oron-Gilad da Universidade Ben-Gurión de Néguev, en Israel. Despois de estudar o comportamento ao cruzar, ela apunta que a xente obedece máis a un sistema que pretende atender á súa participación.

Os botóns inactivos producen na xente este tipo de efecto placebo porque así teñen unha sensación de control sobre os sistemas que utilizan, explica Eytan Adar, experto na interacción entre seres humanos e ordenadores, da Universidade de Michigan, Ann Arbor. O doutor Adar indica que os seus estudantes deseñan normalmente un sistema operativo con un botón de «gardar» que non ten outra función que asegurarlle aos usuarios que o descoñecen que a súa acción de premer se garda automaticamente. Pensen nisto, di, coma se fose un benévolo engano para confrontar a frialdade inherente do mundo das máquinas.

Este trátase doutro punto de vista. Pero, polo menos nos cruces das rúas, os botóns placebo poderían ter incluso un lado máis escuro. Ralf Risser, director de FACTUM, un instituto vienés que estuda os factores psicolóxicos nos sistemas de tráfico, considera que a conciencia dos peóns sobre a súa existencia e o conseguinte resentimento ante o engano, superan agora os beneficios.


Discuss this entry