Antes de que continúes, querido lector, debo advertirte que la peregrinación a Roma que estoy a punto de relatarte fue un perfecto desastre. Si esperas encontrar en este libro una historia de superación, hazañas físicas, fuerza de voluntad y victoria sobre uno mismo, es mejor que dejes ya la lectura, para evitar una decepción. Como sabiamente decía Aristóteles (digo yo que sería Aristóteles, porque era un señor muy sabio y decía muchas cosas): «Dichoso quien ocupa su tiempo en meditar sobre sus propios logros, porque tendrá mucho tiempo libre».
La triste realidad es que apenas hubo plan o propósito que no rompiéramos a lo largo del camino mis dos compañeros y yo. De hecho, empezamos incumpliendo la primera norma de toda peregrinación y esta primera transgresión marcó el tono general de todo nuestro viaje. Lo dicho, un desastre de peregrinación.
La primera norma de toda peregrinación dice, sencillamente, que el camino debe comenzar en la puerta de la propia casa. De otro modo, apenas puede hablarse de peregrinación. Cuando un peregrino medieval decidía caminar hasta Santiago (o era amablemente invitado a hacerlo por su confesor, para purgar sus pecados), no iba en carroza hasta Roncesvalles para comenzar allí su camino. No. Se calzaba las alpargatas, tomaba el cayado y el zurrón, se despedía de la familia entre las abundantes lágrimas de sus parientes más próximos y echaba a andar los meses que hicieran falta hasta llegar a su destino (si los bandidos, los animales salvajes, el frío, el hambre o las pestes no acortaban sensiblemente la peregrinación, claro).
Nosotros, sin embargo, no teníamos los tres meses que habríamos tardado en hacer el viaje entero hasta Roma desde nuestra casa a base de alpargata y carretera. Así pues, decidimos hacer lo más parecido posible. Como no podíamos salir andando desde España, fuimos en avión hasta una de las antiguas Españas, para salir desde allí. Es decir, viajamos hasta Nápoles. Porque Nápoles y Sicilia, aunque parezca mentira, fueron un tiempo Españas. Cuando las monedas de Felipe II decían Hispaniarum Rex, era una forma abreviada de decir Rey de Nápoles, de Sicilia y de otros muchos sitios. La bella ciudad de Nápoles fue una de las joyas de la Corona española (o aragonesa) durante dos siglos y medio, poco menos tiempo que Argentina, por ejemplo. Es una muestra del triste estado de nuestro sistema educativo que casi nadie sea consciente de ello. | Dragi čitatelju, prije nego nastaviš čitati ovu priču koju sam upravo započeo, moram te upozoriti kako je ovo moje hodočašće u Rim zapravo pravi promašaj. Ako se nadaš da ćeš u ovoj knjizi pronaći pripovjetku o nadmašivosti, fizičkim vrlinama, snagi volje i pobjedi, bilo bi ti bolje da se ostaviš čitanja kako te ne bi obuzelo razočarenje. Kako mudro rekoše Aristotel (to ja kažem da je vjerojatno njegova izreka jer je bio vrlo mudar čovjek koji je mnogošta propovijedao): “Zadovoljan je onaj koji svoje vrijeme zaokuplja meditacijom o vlastitim uspjesima jer sigurno ima puno slobodnog vremena.” Tužna je činjenica da se moja dva druga i ja nismo držali ni plana ni odluka kojih smo se namjeravali pridržavati cijelim putem. Naime, naše je hodočašće započelo tako da nismo ispunili niti prvo pravilo i tim prekršajem zabilježili glavno raspoloženje čitavog našeg putovanja. Kako rekoh, pravi promašaj. Prvo pravilo hodočašća jednostavno kaže da putovanje mora započeti iz vlastitoga doma. Naprotiv, ne bi bilo riječ o hodočašću. Kad bi srednjovjekovni hodočasnik odlučio hodati do Santiaga (ili bi ga njegov ispovjednik ljubazno zamolio da to napravi kako bi ispaštao vlastite grijehe) ne bi kočijom išao do Roncesvallesa i odatle započeo svoje putovanje. Ne. Obuo bi se, uzeo pastirski štap i ruksak, pozdravio obitelj i onu blisku uplakanu rodbinu i do cilja hodao onoliko mjeseci koliko je za to bilo potrebno (ako ne bi naravno razbojnici, divlje životinje, hladnoća, glad ili kuge uskratile to hodočašće). Mi pak nismo imali 3 mjeseca vremena, odnosno onoliko koliko je bilo potrebno da dopješačimo iz našeg doma sve do Rima. Stoga smo se odlučili za nešto vrlo slično. Kako nismo mogli krenuti iz Španjolske, zrakoplovom smo otputovali do grada koji je nekoć pripadao Španjolskoj i odatle započeli hodočašće. Odnosno, uputili smo se prema Napulju. Koliko god to zvučilo neistinito ali Napulj i Sicilija su jednom bili dio Španjolske. U ono vrijeme kad su kovanice Filipa II. nosile Hispaniarum Rex, skračenica za Kralj Napulja, Sicilije i mnogih drugih mjesta. Prelijep je grad Napulj bio biser Španjolske krune (ili aragonske) tijekom 2 i po stoljeća, nešto manje vremena nego Argentina primjerice. Neznanje o toj činjenici pravi je pokazatelj tužnog stanja našeg obrazovnog sustava. |