Antes de que continúes, querido lector, debo advertirte que la peregrinación a Roma que estoy a punto de relatarte fue un perfecto desastre. Si esperas encontrar en este libro una historia de superación, hazañas físicas, fuerza de voluntad y victoria sobre uno mismo, es mejor que dejes ya la lectura, para evitar una decepción. Como sabiamente decía Aristóteles (digo yo que sería Aristóteles, porque era un señor muy sabio y decía muchas cosas): «Dichoso quien ocupa su tiempo en meditar sobre sus propios logros, porque tendrá mucho tiempo libre».
La triste realidad es que apenas hubo plan o propósito que no rompiéramos a lo largo del camino mis dos compañeros y yo. De hecho, empezamos incumpliendo la primera norma de toda peregrinación y esta primera transgresión marcó el tono general de todo nuestro viaje. Lo dicho, un desastre de peregrinación.
La primera norma de toda peregrinación dice, sencillamente, que el camino debe comenzar en la puerta de la propia casa. De otro modo, apenas puede hablarse de peregrinación. Cuando un peregrino medieval decidía caminar hasta Santiago (o era amablemente invitado a hacerlo por su confesor, para purgar sus pecados), no iba en carroza hasta Roncesvalles para comenzar allí su camino. No. Se calzaba las alpargatas, tomaba el cayado y el zurrón, se despedía de la familia entre las abundantes lágrimas de sus parientes más próximos y echaba a andar los meses que hicieran falta hasta llegar a su destino (si los bandidos, los animales salvajes, el frío, el hambre o las pestes no acortaban sensiblemente la peregrinación, claro).
Nosotros, sin embargo, no teníamos los tres meses que habríamos tardado en hacer el viaje entero hasta Roma desde nuestra casa a base de alpargata y carretera. Así pues, decidimos hacer lo más parecido posible. Como no podíamos salir andando desde España, fuimos en avión hasta una de las antiguas Españas, para salir desde allí. Es decir, viajamos hasta Nápoles. Porque Nápoles y Sicilia, aunque parezca mentira, fueron un tiempo Españas. Cuando las monedas de Felipe II decían Hispaniarum Rex, era una forma abreviada de decir Rey de Nápoles, de Sicilia y de otros muchos sitios. La bella ciudad de Nápoles fue una de las joyas de la Corona española (o aragonesa) durante dos siglos y medio, poco menos tiempo que Argentina, por ejemplo. Es una muestra del triste estado de nuestro sistema educativo que casi nadie sea consciente de ello. | Prije nego što nastaviš, dragi čitatelju, moram ti reći da je hodočašće u Rim na koje ću te povesti bilo potpuna katastrofa. Očekuješ li u ovoj knjizi pronaći priču o svladavanju, vratolomijama, snazi volje i pobjedi nad samim sobom, bolje je da ni ne čitaš dalje, samo bi se razočarao. Kako je mudro govorio Aristotel (po meni je to bio Aristotel jer je bio vrlo mudar, a i govorio je o mnogo toga): „Sretan je onaj koji provodi vrijeme razmišljajući o vlastitim postignućima, imat će mnogo slobodnog vremena“. Tužna je stvarnost da smo moja dva prijatelja i ja bili upravo napravili plan ili dogovor koji na putovanju nismo smjeli prekršiti. Ipak, hodočašće smo započeli kršenjem prvog pravila cijelog putovanja i to je prvo nedjelo odredilo cijelo naše hodočašće. Ispravak, katastrofu od hodočašća. Prvo pravilo hodočašća bilo je, jednostavno, da putovanje treba započeti na vratima vlastitog doma. Inače se ne bi ni moglo govoriti o hodočašću. Srednjovjekovni hodočasnik, kada bi odlučio pješačiti u Santiago (ili kada bi ga njegov svećenik, za oslobođenje od grijeha, ljubazno pozvao na hodočašćenje), nije išao kočijom do Roncesvallesa kako bi od tamo započeo svoje hodočašće. Ne. Obuo bi espadrile, uzeo štap i torbu, pozdravio bi se s obitelji u rijekama suza koje su tekle niz lice njegovim najbližim rođacima i krenuo bi na putovanje od nekoliko mjeseci koliko mu je trebalo da stigne do odredišta (u slučaju da hodočašće ne bi skratili razbojnici, divlje životinje, hladnoća, glad ili pošast, naravno). Mi ipak nismo imali gubitak od tri mjeseca, koja bismo kasnili u polasku na hodočašće od našeg doma do Rima zbog espadrila i ceste. Tako smo odlučili učiniti naše hodočašće što smo sličnijim tome mogli. Kako Španjolsku nismo mogli napustiti pješke, zrakoplovom smo otišli u jednu od nekadašnjih španjolskih pokrajina, odakle smo trebali krenuti. To jest, otišli smo u Napulj. Jer Napulj i Sicilija su, iako se čini neistinom, jednom davno činili dio Španjolske. Lik Filipa II i naziv Rex Hispaniarum na kovanicama, značili su da je Filip II bio kralj Napulja, Sicilije i mnogih drugih mjesta. Prekrasni grad Napulj bio je dva i pol stoljeća jedan od dragulja na španjolskoj (ili aragonskoj) kruni, malo manje nego, na primjer, Argentina. Prikaz je tužnog stanja našeg obrazovnog sustava činjenica da skoro nitko to ne zna. |