ProZ.com translation contests »
5th ProZ.com Translation Contest: "Travel" » English to Macedonian » Entry by Marina Marinova

Source text in English

Translation by Marina Marinova (#3052)

All travel is now merely a means of moving a camera from place to place, all travellers are ruled by the all-powerful lens. Visitors old-fashioned enough to wish only to stand and look with their anachronistic eyes are shoved aside by the photographers, who take it for granted that while they do their ritual focusing, nothing else may move or cross their vision. Those peculiar souls without a camera must step aside for those more properly occupied, must wait while the rituals take place, and must bide their time while whole coaches stop and unleash upon the landscape the Instamatic God. And the populations of whole countries seeing themselves cannibalised, swallowed up, vacuumed into the black-ringed staring eye, wrench what they can from the cannibals. You want picture my house, my camel? You pay.

None of this would matter, perhaps, if anything worthwhile was being accomplished. If all the constant busyness and clicking produced, at its end, what had not existed before, images of beauty captured or truth told. But, sadly, this isn't so. The camera is simply graffiti made respectable.

The camera is the means by which we stamp ourselves on everything we see, under cover of recording the Wonders of the World already wonderfully
recorded by professionals and on sale at every corner bookshop and newsagent. But what use to show Aunt Maud, back home, postcards of the Tuscan landscape, since we are not in the picture to prove that we were there?

No stretch of rocks has verity unless I am within it. No monument exists
but for my wife, leaning against it. No temple is of interest without my face beside it, grinning. With my camera I appropriate everything beautiful, possess it, shrink it, domesticate it, and reproduce it on my blank sitting-room wall to prove to a selected audience of friends and family the one absolutely vital fact about these beauties: I saw them, I was there, I photographed them, and, ergo, they are.

from "Amateur Photography: the World as it isn't and our Fred" by Jill Tweedie in the Guardian
Сега сето патување е само поместување на фотоапарат од едно место на друго, сите патници се обземени од семоќните објективи. Фотографите ги буткаат настрана старомодните посетителите кои сакаат само да стојат и да набљудуваат со своите анахрони очи, тие сметаат дека додека фокусираат по обичај ништо не смее да го помести или да помине преку нивниот поглед. Тие чудни души без фотоапарат мора да се тргнат настрана за оние што се посоодветно преокупирани, мора да чекаат додека ритуалите завршат и мора да го чекаат своето време додека полни автобуси застануваат и го ослободуваат над пејзажот богот Инстаматик. И населението од сите земји се сметаат за растурени, проголтани, вшмукани во ококореното око со црн прстен, истргнуваат што можат од канибалите. Сакате да ја фотографирате мојата куќа, мојата камила? Платете.

Ништо од ова нема да значи, можеби ако нешто корисно не се остварува. Доколку сета постојана зафатеност и штракањето, со цел даваа тоа што не постоело порано - слики со овековечена убавина или искажана вистина. Сепак, за жал тоа не е така. Фотоапаратот е едноставно дотеран графит.

Фотоапаратот е средство со кое се ставаме себеси како печат на сè што ќе видиме, под маската на овековечување на светските чуда кои веќе се прекрасно овековечени од професионалци и се продаваат во секоја блиска книжарница и трафика. Сепак која е користа дома да се покажуваат на тетка Маре разгледниците со пејзажи на Тоскана кога ве нема на сликата да докажете дека сте биле таму?

Ни парче од крпите не е веродостојно ако јас не сум на неа. Ниеден споменик не постои
ако мојата жена, не се потпира на него. Ниеден храм не е интересен без моето лице до него, како се потсмевнува. Со мојот фотоапарат присвојувам сè убаво, го поседувам, го стеснувам, го удомувам и закачувам на мојот празен ѕид во дневната соба за да им докажам на одбрани пријатели и членови од семејството еден непобитен факт за тие убавини: ги видов, бев таму, ги фотографирав и значи, тие постојат.

од „Аматерска фотографија: Светот како што не е и нашиот Фред“ од Џил Твиди во Гардијан