Gdzie jesteś, Lamio, na jakiej plaży, w czyim łóżku, w jakim holu hotelowym dotrze do ciebie list, który zaraz wręczę obojętnemu pracownikowi poczty, by machinalnie nakleił nań znaczki i podał mi cenę, nie obdarzając mnie nawet spojrzeniem? Nic nie jest pewne, wszystko możliwe i niemożliwe zarazem – i to, że przeczytasz ten list, i to, że nie dotrze do ciebie albo że dotrze, ale go nie przeczytasz oddana ciekawszym rozrywkom; a może przeczytasz mój list między dwoma łykami wina lub między dwiema odpowiedziami na pytania, którymi zarzucają cię te kobiety, którym dane jest zaznawać niewysłowionego szczęścia dzielenia się tobą przy stole lub podczas spotkania przyjaciół; tak, to będzie dzieło przypadku lub gra nastrojów, oto z twojej torebki wyziera koperta i z nudów postanawiasz ją otworzyć lub wpychasz głębiej między grzebień i pilnik do paznokci, między drobne monety i skrawki papieru zapisane adresami i notatkami. A jeśli przeczytasz mój list, bo nie mogę znieść myśli, że go nie przeczytasz, choćby po to tylko, by przerwać lekturę z nieskrywanym znudzeniem, jeśli go przeczytasz i dojdziesz dotąd, do tego słowa, które przykuwa twój wzrok i próbuje zmusić, byś czytała dalej, jeśli przeczytasz mój list, Lamio, cóż może cię obchodzić, co chcę ci powiedzieć, przecież nie to, że cię kocham, bo zawsze to wiedziałaś, lecz nigdy się tym nie przejmowałaś i to ci nie nowina, to naprawdę nie jest dla ciebie żadna nowina, gdziekolwiek teraz jesteś – czy kochasz się z inną, czy po prostu spoglądasz na potok kobiet, które to podpływają ku twojemu stolikowi pchane podmuchami ulicy, to oddalają się powolnym halsem, zbaczając na chwilę z kursu i kierując ku tobie swoje galiony, w tych wielobarwnych regatach, które jedna z nich wygra – zupełnie tego nieświadoma – kiedy wstaniesz i ruszysz za nią, wyróżnisz z tłumu o zmierzchu, weźmiesz abordażem w tym właśnie momencie i u progu tych drzwi, gdzie twój uśmiech, pytanie i sposób, w jaki podarujesz jej klucz do nocy, będą niczym jastrząb, uczta, spełnienie.