Όταν μου είπε η γυναίκα μου ότι είναι έγκυος, ένιωσα αυτό το τράβηγμα που παθαίνεις στο στομάχι όταν το τρενάκι του λούνα-παρκ βουτάει στην κατηφόρα. Ναι, ένιωσα χαρά, αλλά ... Χριστέ μου* Το να είσαι γονιός είναι ... για γονιούς, πώς να το κάνουμε.

Να ‘μαι, λοιπόν, με μάτια γουρλωμένα, τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι, και ερωτηματικά να πλανώνται στον αέρα γύρω από το κεφάλι μου, όπως συμβαίνει σε χαρακτήρα κακοκαμωμένης γελοιογραφίας, να προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για να αναλάβει την πλήρη φροντίδα ενός άλλου όντος εκτός από τη γάτα μου. Έχω ευθύνη να βεβαιωθώ ότι αυτό το ανθρωπάκι μεγαλώνοντας δε θα γίνει σκέτο τέρας. Αν το παιδί βγει κοινωνικά προβληματικό, ποιος θα φταίει; Εγώ. Αν το μικρό δεν μπορεί να εντοπίσει το Λουξεμβούργο στο χάρτη, θα φταίω εγώ που δε θα έχω φροντίσει να αποκτήσει σωστή μόρφωση. Σίγουρα θα χρειαστεί ψυχοθεραπεία και, φυσικά, κι αυτό θα το φορτωθώ εγώ. Οι πιθανότητες να ακολουθήσω λάθος δρόμο είναι ατέλειωτες!

Θυμάμαι όταν ο πατέρας μου με κάθισε κάτω και προσπάθησε αδέξια να μου εξηγήσει ότι τα του πελαργού είναι παραμύθι. Ίσως να ήταν το πιο επώδυνο και αμήχανο μισάωρο της ζωής και των δύο μας. Εγώ δε θα μπορούσα να το κάνω σε άλλον άνθρωπο.

Μπορεί, πάλι, να προτρέχω. Μπορώ να τα καταφέρω, λέω στον εαυτό μου. Θα γίνω σπουδαίος πατέρας. Το παιδί μου θα μεγαλώσει και θα γίνει ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, ένας μορφωμένος, ευϋπόληπτος πολίτης του κόσμου και, μάλιστα, χωρίς να με μισεί.

Και μετά φαντάζομαι το έμβρυο, ακόμα απόλυτα προστατευμένο μέσα στην κοιλιά της γυναίκας μου, έξαφνα να ανοίγει το ένα μάτι την ώρα που μια ανησυχητική σκέψη καρφώνεται στο μυαλό του: «Άραγε, ο μπαμπάς το ‘χει ή δεν το ‘χει;»

Όταν η γυναίκα μου μού ανακοίνωσε ότι ήταν έγγυος, ένιωσα αυτό το σφίξιμο στο στομάχι που νιώθεις όταν βρίσκεσαι σε τρενάκι του τρόμου που βουτάει στο κενό. Δεν είναι πως δεν ενθουσιάστηκα, αλλά... Παναγία μου. Το να είσαι γονιός ήταν μόνο για.. γονείς.

Να'μαι λοιπόν, όρθιος, με γουρλωμένα μάτια και καταϊδρωμένο σαν ήρωα κινουμένων σχεδίων, με τα ερωτηματικά να αιωρούνται γύρω απ'το κεφάλι μου, ενώ προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την φροντίδα και την ευθύνη άλλης μίας ζωντανής ψυχής, εκτός από τη γάτα μου. Είναι ευθύνη μου να φροντίσω ώστε αυτό το μικρό ανθρωπάκι να μην εξελιχθεί σε ένα απόλυτο τέρας. Αν το παιδί καταντήσει κοινωνικά αποτυχημένο, δικό μου το φταίξιμο. Αν το νήπιο δεν καταφέρνει να εντοπίσει το Λουξεμβούργο στον χάρτη, θα φταίω εγώ που δεν του παρείχα καλύτερη μόρφωση. Θα χρειαστεί να ακολουθήσει κάποια θεραπεία, και βέβαια επίσης λόγω δικού μου λάθους. Οι ευκαιρίες για να πάει κάτι στραβά είναι πάμπολλες!

Θυμάμαι τη μέρα που ο πατέρας μου μ'έβαλε κάτω και μου έκανε αμήχανα κουβέντα για τα πουλάκια και τις μελισσούλες - ίσως το πιο δυσάρεστο και ντροπιαστικό μισάωρο της ζωής και των δυό μας. Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο σε άλλο ανθρώπινο ον.

Ίσως βέβαια να υπερβάλλω κιόλας. Μπορώ να τα καταφέρω, σκέφτομαι. Θα είμαι καλός πατέρας. Το παιδί μου θα εξελιχθεί σε ευρυμαθή, μορφωμένο και ευυπόληπτο πολίτη του κόσμου, και δε θα με μισεί.

Κι από την άλλη φαντάζομαι το μωρό, που βρίσκεται ακόμα σε ασφάλεια μέσα στην κοιλιά της γυναίκας μου, ν'ανοίγει ξαφνικά ένα ανήσυχο μάτι καθώς του μπαίνει η ιδέα "κι αν ο μπαμπάς μου δεν τα βγάλει πέρα;"

Όταν η γυναίκα μου μου είπε ότι ήταν έγκυος ένιωσα να ανακατεύομαι, όπως στο τρενάκι του λούνα παρκ όταν κατεβαίνει με φόρα. Ενθουσιάστηκα, ναι, αλλά... Παναγία μου! Το μεγάλωμα των παιδιών είναι ...γι' αυτούς που έχουν παιδιά!

Να 'μαι λοιπόν, με γουρλωμένα μάτια, χύνοντας ιδρώτα με τους κουβάδες. Έμοιαζα με μια πρόχειρα ζωγραφισμένη γελοιογραφία, με τα ερωτηματικά να τριγυρίζουν στον αέρα γύρω απ' το κεφάλι μου καθώς προσπαθούσα να προετοιμαστώ για την πλήρη φροντίδα και ευθύνη για ένα άλλο ζωντανό πλάσμα εκτός από τη γάτα μου. Είμαι υπεύθυνος να φροντίσω να μεγαλώσει αυτό το πλασματάκι χωρίς να γίνει εγκληματίας. Αν καταλήξει ένα ηλίθιο ον της κοινωνίας, δικό μου το σφάλμα. Αν το παιδί δεν μπορεί να βρει τη Χιλή στο χάρτη θα φταίω εγώ που δεν του παρείχα καλύτερη μόρφωση. Θα χρειαστεί ψυχοθεραπεία και φυσικά θα 'χω κι αυτό στο κεφάλι μου. Τόσες πολλές πιθανότητες για σφάλματα!

Θυμάμαι τη μέρα που ο πατέρας μου μ' έβαλε κάτω και μου εξήγησε με αμηχανία πώς γίνονται τα παιδιά. Ήταν ίσως το πιο βασανιστικό και δυσάρεστο μισάωρο της ζωής μου και της δικής του. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό σ' ένα άλλο πλάσμα.

Ίσως προτρέχω λιγάκι. Θα τα καταφέρω, λέω στον εαυτό μου. Θα είμαι θαυμάσιος πατέρας. Το παιδί μου θα έχει καλή ανατροφή, μόρφωση, θα είναι ένας πολύγνωρος και ακέραιος πολίτης του κόσμου, και δε θα με μισεί.

Και τότε φαντάζομαι το μωρό, ασφαλές ακόμα μέσα στην κοιλιά της γυναίκας μου, να ανοίγει τα μάτια του ανήσυχο καθώς περνάει απ' το μυαλό του η σκέψη: «Κι αν ο μπαμπάς μου δεν τα βγάλει πέρα;».

Όταν η γυναίκα μου, μου ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος, ένοιωσα στο στομάχι ένα σφίξιμο, όμοιο μ’ εκείνο που αισθάνεται κάποιος όταν βρίσκεται σε τραινάκι του λούν-παρκ, που τη μια στιγμή βρίσκεται στα ουράνια και την άλλη κατεβαίνει στα έγκατα της γης. Ενθουσιάστηκα, ναι, αλλά…..ω Θεέ μου. Η πατρότητα είναι μόνο γι’ αυτούς που μπορούν να ονομάζονται γονείς.

Σαν κακοφτιαγμένη μαριονέτα, στέκομαι εδώ, με τα μάτια γουρλωμένα, αλλά και ένα σωρό ερωτήματα να αιωρούνται στο κεφάλι μου, καθώς προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την ώρα της ευθύνης που πρέπει να αναλάβω, αλλά και τη φροντίδα ενός άλλου πλάσματος, εκτός από τη γάτα μου.
Έχω ευθύνη για την καλή ανατροφή που θα πάρει αυτό το μικροσκοπικό ανθρωπάκι, ώστε να μην εξελιχθεί σε τέρας. Αν το παιδί καταντήσει ένας απόβλητος της κοινωνίας – λάθος μου. Αν το νήπιο δεν καταφέρει να ανακαλύψει που βρίσκεται το Λουξεμβούργο πάνω στο χάρτη, κατηγορείστε με γιατί δεν θα του έχω προσφέρει την κατάλληλη μόρφωση. Όλα αυτά θα πρέπει να διορθωθούν, και σίγουρα θα με προβληματίζουν. Τόσες πολλές ευκαιρίες, για λανθασμένες πορείες!

Θυμάμαι την ημέρα που ο πατέρας μου με κάθισε δίπλα του και με πολύ άγαρμπο τρόπο μου μίλησε για τη διαδικασία αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους. Ήταν ίσως το πιο βασανιστικό και αμήχανο μισάωρο, τόσο στη ζωή του πατέρα μου όσο και στη δική μου. Και δεν θα μπορούσα να κάνω το ίδιο, εγώ, σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα.

Ίσως τώρα να θέλω να φανώ πιο προοδευτικός, λέγοντας ότι εγώ μπορώ να τα καταφέρω. Θα γίνω ένας υπέροχος πατέρας. Το παιδί μου θα ανατραφεί ως ένας ισορροπημένος, καλλιεργημένος, ευυπόληπτος πολίτης στον κόσμο, και αυτός ή αυτή δεν θα με μισήσει.

Και κατόπιν φαντάζομαι το μωρό, ακόμη ασφαλές στα στενά όρια που ορίζουν την κοιλιά της γυναίκας μου, ξαφνικά να ανοίγει διάπλατα τα μάτια καθώς αρχίζει να προβληματίζεται από σκέψεις όπως: «Κι αν ο πατέρας μου δεν μπορεί να τα “καταφέρει”, τι γίνεται;

…………………………………………………………………………………………..

Όταν η γυναίκα μου μού είπε ότι είναι έγκυος, ένοιωσα την έκπληξη που νοιώθεις όταν είσαι σε ένα από αυτά τα καταδυόμενα τρενάκια στα λούνα παρκ. Αν ενθουσιάστηκα; Μα φυσικά, αλλά ... Θεέ μου! Μα, η ανατροφή των παιδιών είναι δουλειά για ... γονείς.

Και να ‘μαι τώρα, με κάτι μάτια τεράστια από έκπληξη να ιδρώνω και να ξε-ιδρώνω σα κακοσχεδιασμένο καρτούν, με τόσες ερωτήσεις να κολυμπάνε στο μυαλό μου ενώ προσπαθώ να με προετοιμάσω για την εξ ολοκλήρου φροντίδα και ευθύνη για τη ζωή ενός άλλου ζωντανού οργανισμού, εξαιρουμένης της γάτας μου. Είμαι υπεύθυνος ώστε αυτό το μικρό ανθρωπάκι να μην μεγαλώσει και να γίνει ένα τέρας. Εάν το παιδί μεγαλώσει με κοινωνική αναπηρία; - δικό μου το σφάλμα. Το μωρό δεν μπορεί να βρει πού είναι το Λουξεμβούργο στο χάρτη; Κατηγορήστε με για ότι δεν του έδωσα τις κατάλληλες βάσεις. Θα χρειαστεί να δει ψυχολόγο λοιπόν μετά και φυσικά και αυτό θα είναι δικό μου σφάλμα. Τόσες και τόσες ευκαιρίες να πάρω όλες τις λάθος αποφάσεις!

Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που ο πατέρας μου μού έκανε τη συζήτηση για τις μελισσούλες και τα πουλάκια. Ήταν ίσως η πιο βασανιστική και αμήχανη μισή ώρα της ζωής μας. Δεν θα αντέξω να κάνω κάτι τέτοιο σε άλλο άνθρωπο.

Μάλλον προτρέχω. Σίγουρα μπορώ να τα καταφέρω, λέω στον εαυτό μου. Θα είμαι ένας υπέροχος πατέρας. Το παιδί μου θα είναι καλοαναθρεμμένο, σπουδασμένο, καθόλα πολίτης του κόσμου και δεν θα με μισεί.

Και μετά φαντάζομαι το μωρό, ασφαλές μέσα στη κοιλιά της γυναίκας μου, να ανοίγει ξαφνικά ένα μάτι με αγωνία καθώς του έρχεται στο μυαλό η ερώτηση: «Και εάν ο πατέρας μου δεν είναι φτιαγμένος για αυτά;»

Όταν η γυναίκα μου μου είπε ότι είναι έγγυος, ένοιωσα ένα ανακάτεμα, λες και ήμουν σε τραινάκι του λούνα παρκ. Πράγματι, ενθουσιάστηκα αλλά... Παναγία μου! Στο κάτω κάτω, η ανατροφή παιδιών είναι για ...τους γονείς.

Να 'μαι λοιπόν, με γουρλωτά μάτια και κάθιδρος, σαν κακοσχεδιασμένος χαρακτήρας κόμιξ, με χιλιάδες ερωτηματικά να πλυμμηρίζουν το κεφάλι μου, καθώς προετοιμάζομαι να αναλάβω την πλήρη ευθύνη και φροντίδα ενός ακόμη πλάσματος - πέρα από τη γάτα μου. Πλέον πρέπει να φροντίσω ώστε αυτός ο μικρός άνθρωπος να μη γίνει, μεγαλώνοντας, ένα τέρας. Αν το παιδί καταλήξει εντελώς ακοινώνητο, θα φταίω εγώ. Αν δεν ξέρει κατά που πέφτει το Λουξεμβούργο στο χάρτη, θα σημαίνει ότι δεν του έδωσα σωστή εκπαίδευση. Θα απαιτηθεί κάποια θεραπευτική αγωγή και, φυσικά, θα το'χω κι αυτό στο κεφάλι μου. Τόσα και τόσα μπορούν να πάνε στραβά...

Θυμάμαι τη μέρα που έπιασε ο πατέρας μου να μου μιλήσει, εντελώς αδέξια, για τα λουλουδάκια και τις μελισσούλες: πρέπει να ήταν το πιο βασανιστικό και αμήχανο μισάωρο στη ζωή και των δυο μας. Δεν μπορώ να επιβάλλω κάτι τέτοιο σ' έναν άλλον άνθρωπο.

Ίσως βέβαια προτρέχω. Λέω ότι μπορώ να το κάνω. Θα γίνω ο τέλειος πατέρας. Το παιδί μου ωριμάζοντας θα γίνει ένας (ή μια) ολοκληρωμένος, μορφωμένος κοσμοπολίτης - και δε θα με μισεί.

Και μετά φαντάζομαι το μωρό, ακόμη προστατευμένο στην κοιλιά της γυναίκας μου, να ανοίγει ξαφνικά και ανήσυχα τα μάτια του καθώς η ακόλουθη σκέψη περνά από το μυαλουδάκι του: "Κι αν ο μπαμπάς μου δεν το έχει;"