Toen geloofde niemand erin, maar tegenwoordig is Robocop (Paul Verhoeven, 1987) een echte cultklassieker. Het scenario van Edward Neumeier en Michael Miner zwierf van de ene producer naar de andere zonder ook maar enige interesse te wekken; allen vonden ze het verhaal, dat eigenlijk een vat vol genadeloze kritiek was op het heersende neoliberale systeem onder Reagan, belachelijk. Uiteindelijk was het Paul Verhoeven, ook niet vies van controverse, die het snedige verhaal in 1987 naar het grote scherm vertaalde. De regisseur creëerde een film stampvol expliciet geweld, een afspiegeling van een decadente samenleving in handen van gewetenloze executives. Als je Robocop vergelijkt met de duistere Batman-plot van The Dark Knight Returns, vallen de overeenkomsten tussen beide werelden meteen op. De zwarte humor, de bendeoorlogen en het waanzinnige gebruik van media en reclame met als achtergrond een soort stedelijke jungle in een nabije toekomst, allemaal essentiële onderdelen van het verhaal, doen vermoeden dat Neumeier en Miner het werk van Miller wel heel aandachtig gelezen hadden.

Het succes van Robocop leidde zoals verwacht tot een vervolg. Voor Robocop 2 (Irvin Kershner, 1990) besloten de producers de inspiratiebron van de eerste film opnieuw aan te boren en huurden Frank Miller in als scenarioschrijver. Als er iemand dit cyberpunkverhaal en de kritische aard ervan kon vatten, was het wel de man die de wereld had beroerd met dezelfde wapens die de verantwoordelijken van de franchise nu wilden exploiteren.

Al snel begonnen de problemen. Verhoeven werd van het project gehaald, hoewel de fans van de franchise wel blij waren met zijn opvolger, Irvin Kershner (regisseur van The Empire Strikes Back). Echter, toen Miller zijn scenario voorstelde aan Kershner en de producers, lieten beiden verstaan dat het verhaal zo onmogelijk te verfilmen was. Het script werd herschreven door Walon Green, die de ideeën van Miller verminkte. De film kon bij zijn release absoluut geen potten breken en was een commerciële mislukking, maar de videoverkoop trok de situatie recht en moedigde de productie zelfs aan om nog een vervolg te ontwikkelen.

Robocop (Paul Verhoeven, 1987) is een echte cultklassieker geworden, ondanks het feit dat destijds niemand in het script van Edward Neumeier en Michael Miner geloofde. Het werd van productiemaatschappij naar productiemaatschappij doorgegeven zonder ook maar de geringste interesse te wekken; niemand kon de humor zien in een ogenschijnlijk belachelijk verhaal, waarin tonnen scherpe kritiek schuilgingen op het neoliberale systeem dat in het Reagan-tijdperk heerste. Er was een andere controversiële vriend voor nodig om het zure verhaal in 1987 naar het witte doek te brengen; Paul Verhoeven maakte een film vol expliciet ultrageweld, die een decadente maatschappij in de handen van gewetenloze managers weerspiegelde. Natuurlijk, als je het resultaat van Robocop vergelijkt met de schemerige Batman van The Dark Knight Returns, zijn de overeenkomsten tussen de twee universums overduidelijk. De zwarte humor, de bijna-toekomstcontext die verandert in een soort stadsjungle, de bende-oorlogen en het krankzinnige gebruik van media en reclame, geïntegreerd als essentieel onderdeel van het verhaal, doen vermoeden dat Neumeier en Miner zich goed hadden ingeleefd in het werk van Miller.

Het succes van Robocop leidde tot een vervolg. Voor de gelegenheid besloten de producenten terug te gaan naar de oerklei waarop de basis van het eerste deel was gebouwd en ze huurden Frank Miller in als scenarist voor Robocop 2 (Irvin Kershner, 1990). Als er iemand verbonden was met dit cyberpunkverhaal en de kritische connotaties ervan, dan was het wel de man die de wereld schokte met precies die wapens die de makers van de franchise wilden uitbuiten.

Helaas begonnen de problemen al snel. Hoewel fans van de franchise de komst van Irvin Kershner (regisseur van The Empire Strikes Back) als regisseur van het vervolg toejuichten, stapte Verhoeven op. Na het lezen van Millers voorgestelde script verklaarden zowel Kershner als de producenten dat wat Miller had geschreven niet verfilmbaar was. Het script werd herschreven door Walon Green, waarbij Millers ideeën werden verminkt. De film was een commerciële mislukking bij de bioscooprelease, maar de videomarkt redde de film en moedigde de productiemaatschappij zelfs aan om nog een vervolg te maken.

Robocop (Paul Verhoeven, 1987) etablierte sich als echter Kultfilm, auch wenn damals niemand das Drehbuch von Edward Neumeier und Michael Miner haben wollte. Er wechselte von einem Hersteller zum anderen, ohne Interesse zu wecken; Diese scheinbar lächerliche Geschichte amüsierte niemanden, doch sie verbarg sich hinter vielen harschen Kritiken am neoliberalen System, das während der Reagan-Ära galt. Es muss ein anderer umstrittener Freund gewesen sein, der die Acid-Geschichte 1987 auf die Leinwand brachte; Paul Verhoeven signiert einen Film voller expliziter Gewalt, der eine dekadente Gesellschaft in den Händen skrupelloser Führer widerspiegelt. Natürlich gibt es nur wenige Vergleichspunkte zwischen den Ergebnissen von Robocop und Twilight Batman in The Dark Knight Returns, die Ähnlichkeiten der beiden Universen sind offensichtlich. Schwarzer Humor, eine in einen Großstadtdschungel verwandelte Umgebung der nahen Zukunft, Bandenkriege und hektischer Einsatz von Medien und Werbung fließen in das Design ein. Die Schwäche der Geschichte deutet darauf hin, dass Neumeier und Miner daran beteiligt waren. Millers Werk. Der Erfolg von Robocop führte zum Erscheinen einer berühmten Fortsetzung. Bei dieser Gelegenheit beschlossen die Produzenten, in den primitiven Schlamm zu versinken, in dem die Grundlage für den ersten Teil entworfen wurde, und engagierten Frank Miller als Drehbuchautor für Robocop 2 (Irvin Kershner, 1990). Wenn es jemanden gibt, der etwas mit dieser Cyberpunk-Geschichte und ihren wichtigen Konnotationen zu tun hat, dann ist es der Mann, der die Welt mit genau den Waffen begeisterte, die die Verantwortlichen des Franchise nutzen wollten.
Bald begannen die Probleme. Verhoeven wurde aus dem Projekt ausgeschlossen, obwohl Fans der Serie die Ankunft von Irvin Kershner (Regisseur von „Das Imperium schlägt zurück“) als Regisseur der Fortsetzung begrüßten. Nachdem sie Millers Drehbuchvorschlag gelesen hatten, sagten Kersner und die Produzenten, dass das, was Miller geschrieben hatte, nicht verfilmt werden könne. Das Drehbuch wurde von Walon Green umgeschrieben, wobei Millers Ideen eliminiert wurden. Der Film war bei seinem Kinostart ein kommerzieller Misserfolg, aber der Heimvideomarkt rettete den Tag und ermutigte die Produktionsfirma sogar, eine neue Fortsetzung zu machen.