Robocop (Paul Verhoeven, 1987) se ha convertido en un auténtico clásico de culto, a pesar de que, en su momento, nadie apostó por el guión escrito por Edward Neumeier y Michael Miner. Se paseó de productora en productora sin despertar el mínimo interés; nadie encontraba la gracia en una historia en apariencia ridícula, pero que escondía en su interior toneladas de crítica descarnada hacia el sistema neoliberal imperante en la era Reagan. Tuvo que ser otro amigo de polémicas el que llevara a la pantalla el ácido relato en 1987; Paul Verhoeven construía una película repleta de ultraviolencia explícita, espejo de una sociedad decadente en manos de ejecutivos sin escrúpulos. Por supuesto, con poco que se compare el resultado de Robocop con el Batman crepuscular de El retorno del Caballero Oscuro, los puntos en común de ambos universos son evidentes. El humor negro, el contexto del futuro cercano convertido en una especie de jungla urbana, las guerras de bandas y el uso demencial de los medios de comunicación y la publicidad, integrados como parte esencial del relato, hacen sospechar que Neumeier y Miner se habían empapado bien de la obra de Miller.
El éxito de Robocop propició la aparición de la consabida secuela. Para la ocasión, los productores decidieron acudir al barro primordial en el que se gestó la base de la primera parte, y contrataron a Frank Miller como guionista de Robocop 2 (Irvin Kershner, 1990). Si había alguien conectado a este relato ciberpunk y sus connotaciones críticas, era el tipo que impresionó al mundo con las mismas armas que los responsables de la franquicia querían explotar.
Pronto empezaron los problemas. Verhoeven queda fuera del proyecto, aunque los fans de la franquicia aplauden la llegada de Irvin Kershner (director de El Imperio Contraataca) como director de la secuela. Al leer el guión propuesto por Miller, tanto Kersner como los productores declararon que lo que Miller había escrito era imposible de filmar. El libreto sufre una reescritura por parte de Walon Green, mutilando las ideas de Miller. La película resultó un fracaso comercial en su estreno cinematográfico, pero el mercado del vídeo casero salvó los muebles, e incluso animó a la productora a la realización de una nueva secuela. | Winning entries could not be determined in this language pair.There was 1 entry submitted in this pair during the submission phase. Not enough entries were submitted for this pair to advance to the finals round, and it was therefore not possible to determine a winner.
Competition in this pair is now closed. |
Robokap (Paul Verhoeven, 1987) je postao pravi kultni klasik, iako se u to vreme niko nije opredelio za scenario koji su napisali Edvard Nojmajer i Majkl Miner. Lutala je od producenta do producenta a da nije izazvala ni najmanje interesovanje; niko nije našao milost u naizgled smešnoj priči, već onoj koja se skrivala unutar tona oštrih kritika neoliberalnog sistema koji je vladao u Reganovoj eri. To je morao da bude još jedan kontroverzni prijatelj koji je doneo kiselu priču na ekran 1987. godine; Pol Verhoeven je napravio film pun eksplicitne ultraviolencije, ogledalo dekadentnog društva u rukama beskrupuloznih rukovodilaca. Naravno, uz malo poređenja rezultata Robokapa sa Betmenom u Sumraku Povratka Mračnog Viteza, zajedničke osobine oba univerzuma su očigledne. Crni humor, kontekst bliske budućnosti pretvorili su se u neku vrstu urbane džungle, ratovi bandi i suluda upotreba medija i oglašavanja, integrisani kao suštinski deo priče, čine da se posumnja da su Nojmer i Miner dobro natopili Milerov rad. Uspeh Robokapa doveo je do pojave poznatog nastavka. Za tu priliku producenti su odlučili da se okrenu praiskonskom blatu u kome je koncipirana osnova prvog dela, i angažovali su Frenka Milera kao scenaristu Robokapa 2 (Irvin Keršner, 1990). Ako je neko bio povezan sa ovom sajberpank pričom i njenim kritičkim konotacijama, to je bio tip koji je impresionirao svet istim oružjem koje su proizvođači franšize želeli da iskoriste. Ubrzo su počeli problemi. Verhoeven je izostavljen iz projekta, iako ljubitelji franšize pozdravljaju dolazak Irvina Keršnera (režiser filma Imperija uzvraća udarac) kao režisera nastavka. Nakon čitanja Milerovog predloženog scenarija, i Kersner i producenti izjavili su da je ono što je Miler napisao nemoguće snimiti. Scenario je prepravio Valon Grin, unakazivši Milerove ideje. Film je doživeo komercijalni neuspeh u bioskopskom izdanju, ali je tržište kućnih videa spasilo nameštaj, pa čak i podstaklo produkcijsku kuću da napravi novi nastavak. | Entry #37132 — Discuss 0 — Variant: serbianserbian
|