[...] Ο δράκος ήταν ευτυχισμένος που έβλεπε ξανά [το παιδάκι] και για τη περίπτωση έβγαλε έναν συριγμό που τρόμαξε σε τέτοιο βαθμό αυτούς που τον περιτριγύριζαν που τράπηκαν όλοι σε φυγή τρέχοντας βιαστικά.
Βέβαια το παιδάκι δεν έφυγε. Και τότε ο δράκος, αφού στεναχωρήθηκε, του εξομολογήθηκε την σύγχυση του.
“Δεν είμαι πλέον εγώ: δεν ξέρω πλέον ποιος είμαι”, του είπε. Και ένα μεγάλο δάκρυ κύλησε από τα μάτια του, τα οποία δεν ήταν πλέον φωτεινά, αλλά υγρά και θολά. “Εσύ με έκανες να σκεφτώ για τη συμπεριφορά μου. Είναι αλήθεια, δεν είμαι πλέον κακός. Και δεν θέλω να είμαι. Αλλά όταν συμπεριφερόμουν με κακία, πρωτύτερα, ήμουν γνωστός. Ο κόσμος φοβότανε εμένα, τη δύναμη μου, τη φωτιά μου, τους συριγμούς μου. Δεν με πλησίαζε. Και με σέβονταν. Τώρα, αντίθετα …”
Το παιδάκι ένιωσε το πόνο του δράκου.
“Τώρα αντίθετα …;”
“Ντρέπομαι να το πω. Αλλά προχθές, μέχρι και… ένα αγόρι με πλησίασε. Και επειδή εγώ συνέχιζα να εμφανίζομαι καλός και ήρεμος, με τράβηξε την ουρά. Και ένα άλλο αγόρι προσπάθησε να βάλει τα δάχτυλα του μέσα στα ρουθούνια μου, από εκεί όπου παλαιότερα έβγαζα φωτιά. Και έπειτα υπήρξε κάποιος που έπαιξε με τα φτερά, προσπαθώντας να τα ανοίξει όταν εγώ τα είχα κλειστά για να ξεκουραστώ. Τελικά, όλοι πλέον με κοροϊδεύουν, λένε ότι δε προκαλώ φόβο σε κανέναν…”. [...]

[...] Ο δράκος ήταν ευτυχισμένος που συνάντησε και πάλι [το παιδάκι] και δεν έχασε την ευκαιρία να μουγκρίσει τρομάζοντας τόσο πολύ όσους βρισκόντουσαν γύρω του που έγιναν όλοι τους καπνός.
Φυσικά το παιδάκι δεν δραπέτευσε. Ο δράκος τότε λυπήθηκε και του εξομολόγησε τη σύγχυσή του.
«Δεν είμαι πια ο εαυτός μου: δεν ξέρω πια ποιος είμαι», του είπε. Και ένα βαρύ δάκρυ γλίστρησε από τα μάτια του, που έχοντας χάσει τη λάμψη τους, ήταν θαμπά και βουρκωμένα.
«Με έχεις βοηθήσει να αναλογιστώ τη συμπεριφορά μου. Είναι αλήθεια πως δεν είμαι κακός, και δεν θέλω να είμαι κακός. Αλλά τότε που συμπεριφερόμουνα με κακία με αναγνώριζαν. Ο κόσμος με φοβόταν, και η δύναμή μου, η φωτιά μου, τα μουγκρητά μου τους προκαλούσαν φόβο. Δεν με πλησίαζαν. Και με σεβόντουσαν. Τώρα όμως…»
Το παιδάκι ένιωσε τον πόνο του δράκου.
«Τώρα όμως;»
«Ντρέπομαι να το πω. Τις προάλλες μάλιστα… ένας νεαρός με πλησίασε. Και επειδή έδινα την εντύπωση ότι ήμουνα καλός και ήρεμος, μου τράβηξε την ουρά. Ένας άλλος προσπαθούσε να μου βάλει τα δάκτυλα μέσα στα ρουθούνια, από εκεί που κάποτε πετούσα φωτιά. Υπάρχουν άλλοι που παίζουν με τα φτερά μου, προσπαθώντας να μου τα ανοίξουν όταν εγώ τα κρατάω κλειστά για να ξεκουραστώ. Δηλαδή, τώρα όλοι πια με κοροϊδεύουν, λέγοντας ότι δεν φοβίζω κανέναν…». [...]

[...] Ο δράκος χάρηκε που το είδε ξανά [το παιδί] και αυτή τη φορά έβγαλε έναν βρυχηθμό που τρόμαξε τόσο πολύ τους ανθρώπους που τον περιστοίχιζαν, ώστε όλοι το έβαλαν στα πόδια τρέχοντας.

Φυσικά το παιδί δεν το είχε σκάσει. Τότε ο δράκος, καθώς είχε στενοχωρηθεί, του εξομολογήθηκε την ταραχή του.

"Δεν είμαι πια ο εαυτός μου: δεν ξέρω πια ποιος είμαι", του είπε. Και ένα μεγάλο δάκρυ άρχισε να τρέχει από τα μάτια του τα οποία δεν έλαμπαν πια, αλλά είχαν γίνει θολά και υγρά. "Με έκανες να σκεφτώ τη συμπεριφορά μου. Είναι αλήθεια, δεν είμαι κακός. Και δεν θέλω να είμαι. Αλλά με το να συμπεριφέρομαι σαν κακός, στο παρελθόν, ήμουν γνωστός. Οι άνθρωποι φοβόντουσαν εμένα, τη δύναμή μου, τη φωτιά μου, τους βρυχηθμούς μου. Δεν με πλησίαζαν. Και με σέβονταν. Τώρα, όμως ..."
Το παιδί ένιωσε τον πόνο του δράκου.
"Τώρα, όμως...;"
"Ντρέπομαι που το λέω αυτό. Αλλά τις προάλλες, ακόμη και... ένα παιδί με πλησίασε. Και επειδή συνέχισα να δείχνω καλός και ήρεμος, μου τράβηξε την ουρά. Και ένα άλλο προσπάθησε να χώσει τα δάχτυλά του στα ρουθούνια μου, από όπου συνήθιζα κάποτε να βγάζω φωτιά. Και μετά υπάρχουν κι εκείνοι που πειράζουν τα φτερά μου, προσπαθώντας να μου τα ανοίξουν, όταν τα κλείνω για να ξεκουραστώ. Δηλαδή, όλοι με κοροϊδεύουν πια, λένε ότι δεν τρομάζω κανέναν...". [...]

[...] Ο δράκος χάρηκε που το ξαναείδε [το παιδί] και με την ευκαιρία αυτή στρίγγλισε και τρόμαξε τόσο πολύ το πολυάριθμο πλήθος γύρω του που όλοι το ‘βαλαν στα πόδια.
Φυσικά το παιδί δεν το έσκασε. Και τότε ο δράκος, λυπημένος, του εξομολογήθηκε τη σύγχυσή του.
«Δεν είμαι πια εγώ: δεν ξέρω πια ποιος είμαι», του είπε. Κι ένα μεγάλο δάκρυ κύλησε από τα μάτια του, που δεν ήταν πια λαμπερά, αλλά είχαν γίνει θαμπά και υγρά. «Με έκανες να σκεφτώ τις συμπεριφορές μου. Αλήθεια, δεν είμαι κακός. Και δεν θέλω να είμαι. Αλλά με το να συμπεριφέρομαι σαν κακός, πριν, με είχαν σε υπόληψη. Ο κόσμος με φοβόταν, φοβόταν τη δύναμή μου, τη φωτιά μου, το σφύριγμα μου. Δεν με πλησίαζε. Και με σεβόταν. Τώρα, όμως..."
Το παιδί ένιωσε τον πόνο του δράκου.
«Τώρα όμως…;»
«Ντρέπομαι που το λέω. Αλλά, να, τις προάλλες, φαντάσου ότι … με πλησίασε ένα αγόρι. Και αφού συνέχισα να δείχνω καλός και ήρεμος, μου τράβηξε την ουρά. Κι ένας άλλος προσπάθησε να βάλει τα δάχτυλά του στα ρουθούνια μου, από όπου κάποτε έβγαζα φωτιά. Και μετά υπάρχουν εκείνοι που παίζουν με τα φτερά μου, προσπαθώντας να τα ανοίξουν όταν τα έχω κλειστά για να ξεκουραστώ. Με λίγα λόγια, τώρα όλοι με κοροϊδεύουν, λένε ότι δεν τρομάζω κανέναν...». [...]