A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Тема на столетието, барем во развиениот свет, е тоа дека луѓето копнеат по тишина, а никако да ја најдат. Сообраќајниот метеж, непрестајното ѕивкање на телефоните, дигиталните објави во автобусите и возовите, телевизорите кои работат дури и во празните канцеларии, сето тоа бесконечно ја црпи енергијата и ги дефокусира луѓето. Човечкиот род самиот себе се исцрпува со галама, а копнее по сосема спротивното – да отиде во дивината, или крај огромниот океан, или на било каков одмор кој ќе го посвети на мирување и концентрација. Алан Корбин, професор по историја, пишува од своето засолниште во Сорбона, додека пак Ерлинг Каге, норвешки истражувач, своето засолниште го наоѓа во зафрлените делови на Антартикот – односно, од местата каде што се обиделе да побегнат. А сепак, како што г-н Корбин истакнува во својата „Историја на тишината“, многу е веројатно дека сега не е побучно отколку што било претходно. Пред да се појават пневматиците, градските улици биле опфатени со заглушувачки тропања на тркалата оковани со железо и од потковиците на коњите. Пред луѓето своеволно да се изолираат на своите мобилни телефони, автобусите и возовите вриеле од гласни разговори. Продавачите на весници не ги оставале своите примероци на купче во тишина, туку ги рекламирале на цел глас – нешто што всушност, го правеле и продавачите на цреши, темјанушки и свежа риба. Театарот и операта биле хаос од восклици и исвиркувања. Па дури и на село, селаните пееле додека работеле. Сега повеќе не пејат. Она што е сменето не е нивото на бучава, на што се имаат жалено и луѓето во претходните векови, туку, нивото на дефокусирање, кое го опфаќа целиот простор кој би можел да биде опфатен со тишината. Тука лежи уште еден парадокс, бидејќи тогаш кога тишината го освојува просторот – длабоко во борова шума на пример, или во пустина, или пак во ненајдено испразнета соба – најчесто предизвикува вознемирување, наместо пријатно чувство. Се вселува стравот; увото инстиктивно реагира на секој шум, било тоа звук од оганче, пеење на птиците, или шушкање на листови – звук кој ќе го спаси од оваа непозната празнина. Луѓето навистина сакаат тишина, меѓутоа, не баш толку многу. |