Тема на денешницата, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат по тишината, но не може да ја најдат. Сообраќајната бучава, непрестајното титкање на телефоните, дигиталните соопштенија во автобусите и возовите, телевизорите што трештат дури и во празните канцеларии – сето ова е едно бесконечно измачување и одвлекување на вниманието. Човековиот род се заморува себеси со врева, а копнее по спротивното, барајќи го во дивината, на морската шир или во некое засолниште посветено на спокојот и концентрацијата. Алeн Корбин, професор по историја, пишува од своето прибежиште во Сорбона, а Ерлинг Каге, норвешки истражувач, за своите сеќавањата од пустелијата на Антарктикот, каде што и двајцата се обиделe да избегаат.

А сепак, како што г-н Корбин укажува во неговата „Историја на тишината“, денес веројатно нема повеќе врева отколку што имало некогаш. Пред да се појават пневматиците, градските улици биле исполнети со заглушувачкиот ѕвекот на тркалата со метални обрачи и на потковиците по калдрмата. Пред луѓето доброволно да се изолираат на мобилните телефони, автобусите и возовите ечеле од муабети. Продавачите на весници не ја оставале робата да стои немо на купче, туку ја рекламирале на цел глас, исто како и продавачите на цреши, темјанушки и свежа скуша. Театарот и операта биле хаос од извици на одобрување и негодување. Дури и на село, селаните пееле додека аргатувале. Не пеат денес.

Она што се променило не е нивото на вревата, на кое се жалеле и во претходните векови, туку нивото на одвлекување на вниманието, што го пополнува местото кое тишината би можела да го окупира. Таму демне другиот парадокс, бидејќи кога окупира – во длабочините на боровата шума, во голата пустина, во ненадејно испразнетата соба – честопати се доживува како вознемирувачка наместо пријатна. Се вовлекува стравот, увото инстиктивно се врзува за нешто, без разлика дали станува збор за кркањето на огнот, писокот на птицата или шушкањето на лисјата, што ќе го спаси од оваа непозната празнина. Луѓето сакаат тишина, но не баш толку.

Тема на векот, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат за тишина, а не можат да ја најдат. Бучавата од сообраќајот, непрестаните звучни сигнали на телефоните, дигиталните известувања во автобусите и возовите, галамата од оставените вклучени телевизори во празните канцеларии – сето тоа без прекин бувта и ве деконцентрира. Човечкиот род се истоштува од вревата и чезнее по нејзината спротивност – некаде во дивината, среде океанот или на некое тивко и самотно место одредено за мир и концентрација. Ален Корбин, професор по историја, пишува од неговото прибежиште на „Сорбона“, а Ерлинг Каге, норвешки истражувач, од неговите сеќавања на пустите предели на Антарктикот, каде што и двајцата се обиделе да избегаат.

А сепак, како што посочува г. Корбин во својата книга „Историја на тишината“, вревата во денешно време најверојатно не е поголема од таа што била. Пред да се појават пневматските гуми, градските улици ечеле од заглушувачкото тропотење на тркалата обложени со метален обрач и клопотење на потковиците по калдрмата. Пред луѓето доброволно да се изолираат со своите мобилни телефони, автобусите и возовите одѕвонувале со џагор и разговор. Колпортерите не ги оставале весниците молчаливо на куп, туку ги нуделе и фалеле на сиот глас, исто како што правеле и продавачите на цреши, темјанушки и свежа скуша. Театарот и операта биле вистински хаос од ракоплескање, овации, исвиркување и дофрлување. Дури и во руралните средини, селаните пееле додека р`мбале. Сега не пеат.

Она што се променило не е толку дека има повеќе врева, на која впрочем се жалеле и во претходните векови, туку дека има повеќе работи кои ве деконцентрираат, а тие работи го зафаќаат просторот во кој би можела да навлезе тишината. Тука, пак, наидуваме на еден друг парадокс: кога тишината сепак ќе навлезе некаде - во длабочините на некоја борова шума, во голата пустина, во ненадејно испразнетата соба - таа честопати предизвикува немир наместо пријатност. Нè обзема страв; увото инстинктивно се фаќа за секој звук, било да е тоа шиштење на оган, глас на птица или шумолење на лисје, за да се спаси од таинствената празнотија. Луѓето посакуваат тишина, но не до толку.

Тема на столетието, барем во развиениот свет, е тоа дека луѓето копнеат по тишина, а никако да ја најдат. Сообраќајниот метеж, непрестајното ѕивкање на телефоните, дигиталните објави во автобусите и возовите, телевизорите кои работат дури и во празните канцеларии, сето тоа бесконечно ја црпи енергијата и ги дефокусира луѓето. Човечкиот род самиот себе се исцрпува со галама, а копнее по сосема спротивното – да отиде во дивината, или крај огромниот океан, или на било каков одмор кој ќе го посвети на мирување и концентрација. Алан Корбин, професор по историја, пишува од своето засолниште во Сорбона, додека пак Ерлинг Каге, норвешки истражувач, своето засолниште го наоѓа во зафрлените делови на Антартикот – односно, од местата каде што се обиделе да побегнат.

А сепак, како што г-н Корбин истакнува во својата „Историја на тишината“, многу е веројатно дека сега не е побучно отколку што било претходно. Пред да се појават пневматиците, градските улици биле опфатени со заглушувачки тропања на тркалата оковани со железо и од потковиците на коњите. Пред луѓето своеволно да се изолираат на своите мобилни телефони, автобусите и возовите вриеле од гласни разговори. Продавачите на весници не ги оставале своите примероци на купче во тишина, туку ги рекламирале на цел глас – нешто што всушност, го правеле и продавачите на цреши, темјанушки и свежа риба. Театарот и операта биле хаос од восклици и исвиркувања. Па дури и на село, селаните пееле додека работеле. Сега повеќе не пејат.

Она што е сменето не е нивото на бучава, на што се имаат жалено и луѓето во претходните векови, туку, нивото на дефокусирање, кое го опфаќа целиот простор кој би можел да биде опфатен со тишината. Тука лежи уште еден парадокс, бидејќи тогаш кога тишината го освојува просторот – длабоко во борова шума на пример, или во пустина, или пак во ненајдено испразнета соба – најчесто предизвикува вознемирување, наместо пријатно чувство. Се вселува стравот; увото инстиктивно реагира на секој шум, било тоа звук од оганче, пеење на птиците, или шушкање на листови – звук кој ќе го спаси од оваа непозната празнина. Луѓето навистина сакаат тишина, меѓутоа, не баш толку многу.

Тема на денешното време, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат по тишина а не можат да ја најдат. Рикот на сообраќајот, непрестајното бипкање на телефоните, дигиталните објави во автобусите и возовите, телевизорите кои грмат дури и во празни канцеларии, се бескрајно тормозење и деконцентрација. Човечката раса се преморува со врева и копнее по спротивното – било да е во дивина, на отворен океан или во некое одморалиште посветено на мирно седење и концентрација. Ален Корбен, професор по историја, пишува од своето засолниште во Сорбона, а Ерлинг Каге, норвешки истражувач, од своите сеќавања на пустелиите на Антарктикот, каде двајцата имаат пробано да иѕбегаат.

А сепак, како што истакнува г-н Корбен во „Историја на тишината,“ во светот веројатно нема повеќе врева од порано. Пред пневматските гуми, градските улици беа полни со заглушувачкиот трескот на металните тркала и коњските потковици на калдрмата. Пред доброволната изолација на мобилните телефони, автобусите и возовите ечеа од разговори. Продавачите на весници не ги оставаа на немо купче, туку ги рекламираа на цел глас, како што правеа и продавачите на цреши, темјанушки и свежa скуша. Театарот и операта беа хаос од радосна вика и надвикување. Дури и на село, селаните пееја додека ринтаа. Сега веќе не пеат.

Она што се има сменето не е толку нивото на вревата, на која и минатите векови се жалеа, туку нивото на деконцентрација, која го зафаќа просторот во кој инаку може да навлезе тишината. Тука демне уште еден парадокс, бидејќи кога тишината ќе навлезе – во длабочините на боровата шума, во голата пустина, во ненадејно испразнета соба – често се покажува како вознемирувачка место добредојдена. Стравот полека обзема; увото инстинктивно се залепува на секаков звук, било да е шиштење на дрва во оган или птичји крик или шушкање на лисја, што ќе го спаси од оваа непозната празнина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу.

Една од главните теми на денешницата, барем во развиениот свет, е дека луѓето чезнеат по тишина и не можат никако да ја пронајдат. На постојан удар сме на татнежот на сообраќајот, на незапирливото титкање на телефоните, на дигиталниот разглас во автобусите и возовите, на телевизорите што трештат дури и во празни канцеларии и непрестано ни го одземаат вниманието. Човештвото си се исцрпува со бука и копнее по спротивното - било да е тоа во дивина, на отворен океан или во некакво прибежиште посветено на мир и концентрација. Од местата кадешто се обидоа да избегаат пишуваат за ова професорот по историја Ален Корбан, од своето уточиште во Сорбона, и норвешкиот истражувач Ерлинг Каге, преку своите спомени од ширините на Антартикот.

Па сепак, како што укажува господин Корбан во "Историја на тишината", денеска веројатно нема повеќе бука отколку порано. Пред да бидат измислени пневматските гуми градските улици беа преполни од заглушувачки клопотарења на метални тркала и коњски потковици по калдрмите. Пред мобилните телефони да ни ја дарувааат оваа доброволна изолација низ автобусите и возовите ечеше конверзација. Продавачите на весници не ја оставаа својата стока во нем куп, туку ја рекламираа колку што ги држи глас, исто како и продавачите на цреши, темјанушки или свежа скуша. Театрите и оперите вриеја од хаотичните громогласни повици на одобрување или негодување на публиката. Дури и на село селаните пееја додека работеа. А сега не пеат.

Не се промени значи толку нивото на буката, на којашто впрочем се жалеа и во претходните векови; тишината сега напросто е потисната и заменета со зголемено невнимание. Парадоксот не застанува овде, па така дури и во моменти кога ќе завладее тишината - во длабочините на борова шума, сред пустина, во нагло напуштена соба - повеќе вознемирува отколку што е добредојдена. Некаков непознат страв ни се вовлекува; увото инстиктивно се прикачува на шиштење од огнот, птичји повик или шушкање на лисја, на било каков звук што ќе не спаси од оваа непозната празнотија. Луѓето сакаат тишина, ама не баш и толку многу.

Една од темите низ годините, особено во развиениот свет, што на луѓето им е потребна тишина која не можат да ја најдат. Бучавата од сообраќајот, непрестаното звонење на телефоните, дигиталните пораки во автобусите и возовите, вревата од телевизорите, дури и во празните канцеларии,претставуваат една бескрајна низа и вознемирување. Луѓето се исцрпуваат себеси со врева и непрестано се борат за спротивното- било да е тоа во дивината, на широкиот океан или на некое мирно место, посветени на тишината и концентрацијата.

Алан Корбин, професор по историја, пишува од неговото мирно катче во Сорбона и Ерлин Кеги, истражувач од Норвешка,од неговите спомени од зафрлениот Антартик, каде и двајцата се обиделе да се одмораат.

Но сепак, како што г-дин Корбин наведува во „Историјата на тишината“, веројатно не постои повеќе врева како што имало порано. Пред појавата на пнеуматските гуми,градските улици биле полни со заглушувачкo тропање од тркалата обложени со метални обрачи и тропањето на коњските копита по каменот.Пред доброволното раздвојување со мобилните телефони, автобусите и возовите комуницирале со звонење.Продавачите на весниците не ги оставале нивните производи на безличен куп, туку ги рекламирале на највисок глас, како што правеле и продавачите на цреши, темјанушки или свежи сардини.Театарот и операта биле еден хаос од џагор и надвикување. Дури и на село, селаните пееле за време на напорната работа. Во денешно време тие не пеат.

Она што е променето, не е толку висината на вревата, на која што истотака се жалеле во порнашените векови , туку нивото на деконцентрација, која што го зафаќа просторот кој би можел да биде исполнет со тишина. Тука загрижува еден друг парадокс, бидејќи кога тој ќе се насели во длабочината на боровота шума, во голата пустина, во ненадејно напуштената соба -тоа често пати повеќе ја потврдува непријатноста одколку неговото прифаќање.Плашлива непријатност; увото веднаш прифаќа било каков звук, било силно викање, повикот на птицата, шумолењето на лисјата, кој што ќе го спаси од неговата непозната празнина.
Луѓето ја сакаат тишината , но не толку многу .

Тема на генерацијата, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат за тишина, но не ја наоѓаат. Криците на сообраќајот, непрекинатото пискање на мобилните телефони, дигиталните најави во автобусите и возовите, телевизорите што ечат дури и во празни канцеларии, сето тоа е бесконечно одвлекување на вниманието. Човечката раса се исцрпува себеси со бучава и копнее за спротивното - за дивината, за ширниот океан или за некое катче посветено на мирување и концентрација. Ален Корбин, професор по историја, пишува од неговото засолниште во Сорбона и Ерлинг Каге, норвешки истражувач, од неговите сеќавања за отпадоците на Антарктикот, каде и двајцата се обидоа да избегаат.

Сепак, како што посочува г-дин Корбин во "Историја на тишината", најверојатно нема повеќе шум сега отколку што имало порано. Пред постоењето на пневматичните гуми, градските улици беа полни со заглушувачки ѕвекот на металните тркала и удари на потковици на камен. Пред доброволната изолација со помош на мобилните телефони, автобусите и возовите бучеа од разговори. Продавачите на весници не ги оставаа немо своите купови, туку ги рекламираа на цел глас, како што правеа и продавачите на вишни, темјанушки и свежи скуши. Театарот и операта беа хаотични од извици и викотници. Селаните во селата пееја додека се дружеа. Сега не пеат.

Нивото на бучава не е тоа што е толку сменето, за што се жалеа во претходните векови, туку нивото на одвлекување на внимание, зафаќајки го просторот што може да го нападне тишината. Таму демне уште еден парадокс, бидејќи кога напаѓа – дали во длабочините на борова шума, во гола пустина, или во одеднаш испразнета просторија - честопати се покажува како непријатен, отколку како добредојден. Стравот се прикрадува; увото инстинктивно се стегнува на било што, без разлика дали станува збор за пожар или птица или шушкање на лисја, на нешто што ќе го спаси од непозната празнина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу.

Тема на добата, барем во развиениот свет, е дека луѓето преколнуваат за тишина, но не можат да ја најдат. Сообраќајната врева, непрестајните титкања на телефоните, дигиталните објави во автобусите и возовите, телевизорите што трештат дури и во затворени канцеларии, се во бескрајно ревење и заглушување. Човечката раса се изморува себеси со врева и копнее за нејзината спротивност - без разлика дали во дивина, на морска шир или во некоја повлеченост посветена на мир и концентрација. Ален Корбин, професор по историја, пишува од неговото засолниште во Сорбона, а Ерлинг Каге, норвешки истражувач, од неговите спомени во пустелиите во Антарктик, каде двајцата се обиделе да побегнат.

Па сепак, како што Г. Корбин укажува во „Историја на тишината“, веројатно нема повеќе врева отколку што имало во минатото. Пред пневматските гуми, градските улици биле исполнети со заглушувачки тресок од тркала обрабени со метал и коњски потковици врз камен. Пред доброволната изолација со мобилните телефони, автобусите и возовите одѕвонуваа од разговор. Продавачите на весници не ги оставале нивните стоки на безгласен куп, туку ги рекламирале на сиот глас, како и продавачите на цреши, темјанушки и свежа скуша. Театарот и операта беа хаос од крици и вресоци. Дури и надвор од градовите, селаните пееле како што 'рмбачеле. Сега не пеат.

Тоа што се сменило не е толку нивото на вревата, поради кое претходните векови исто така се жалеле, туку нивото на викотниците што го исполнуваат просторот кој тишината би можела да го запоседне. И друг парадокс избива на површина, бидејќи кога го запоседнува - во длабочините на борови шуми, во голи пустини, во ненадејно испразнета просторија - често се покажува вознемирувачка попрво од добродојдена. Се вовлекува ужас; увото инстинктивно се концентира на сѐ, без разлика дали шиштење на оган или повик од птица, или шушкање на лисја, што ќе го спасат од таа непозната тишина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу.

Тема на векот, барем во развиенот свет, е тоа дека луѓето копнеат по тишина, но не можат да ја најдат. Бучавата од сообраќајот, непрекинатото титкање на телефоните, дигиталните реклами во автобусите и возовите, ТВ екраните кои светат дури и во празни канцеларии, се една бесконечна батерија и одвраќање. Човековата раса се истоштува себеси со врева, а копнее по спротивното –во дивина, на широкиот океан или на некое повлечено место посветено на тишината и концентрацијата. Алаин Цорбин , професор по историја, пишува од своето прибежиште во Сорбона и Ерлинг Кагге, норвешки истражувач, од неговите мемоари за недогледот на Антарктикот, каде и двата се обидоа да побегнат.

Па сепак, како што истакнува Г-н Цорбин во "Историјата на тишината", веројатно не постои врева поголема отколку што била досега. Пред пнеуматските тркала, градските улици биле преполни од заглушувачките звуци на металните тркала и потковици на каменот. Пред доброволната изолација со мобилни текефони, автобусите и возовите одекнувале од разговор.Продавачите на весници не ги оставаа своите производи во тивок куп, туку ги рекламирале најгласно, како и продавачите на цреши, темјанушки и свежа скуша. Театрите и оперските куќи биле хаотични од викотници и гласни негодувања. Дури и на село, селаните пееле додека ја извршувале својата тешка работа. Сега веќе не пеат.

Она што е сменето не е нивото на врева, како што се жалеле во претходните векови, туку нивото на одвраќање, кое го окупира местото кое би го имала тишината. Кружи уште еден парадокс, затоа што кога го окупира-во длабочините на боровата шума, во голата пустина, во неочекувано напуштената соба- често се покажува како вознемирувачко наместо добре дојдено. Ужасот се вовлекува, увото инстинктивно се навлекува на било што, било тоа да е крцкањето на огнот или птичји повик или шушкање на лисјата, кои би го спасиле од непознатата празнина. Луѓето сакаат тишина, но сепак не толку многу.

Тема на современото доба, барем кога се работи за развиениот свет, е тоа дека човекот тежнее кон тишина, но не може истата да ја пронајде. Вревата на сообраќајот, константното бипкање на телефните, дигиталното најавување на возовите и автобусите, вклучените ТВ екрани - дури и во празните простории и канцеларии, се бескраен напад и растроеност на нашите сетила. Човештвото се исцрпува со врева и затоа копнее по нејзината спротивност - без разлика дали е во природа, широкиот океан или во некое оддалечено место посветено на мир и концентрација. Алан Корбин, професор по историја, пишува од неговото прибежиште во Сорбона а Ерлинг Каге, норвешки истражувач ги користи сеќавањата од ненаселениот Антарткик, каде и двата се обиделе да избегаат.

Но сепак, како што и г. Корбин истакнува во неговото дело “Историја на Тишината“, вревата во денешно време не се јавува во поголема количина од онаа во минатото. Пред пневматските гуми, градските улици биле пригушени од заглушувачката врева на метално-обложените тркала и коњските потковици на камењата. Пред доброволната изолација на нашите мобилни телефони, автобусите и возовите вриеја со разни разговори. Придавачите на весници не ја вршеле нивната работа оставајќи ги весниците во немо купче, туку ги рекламирале на најгласно што можеле, како и продавачите на цреши, љубичици и свежа скуша. Театрите и оперите биле своевиден хаос од отпоздравувања и дофрлувања. Дури и во руралните средини, селаните при вршењето на обврските најчесто пееле. Во денешно време тоа не се случува.

Тоа што е променето не е нивото на вревата, нешто на што се жалеле и во минатото, туку променето е нивото на одвлекувањето на вниманието, што го окупира просторот на тишината. Тука се појавува уште еден парадокс, бидејќи кога конечно ја добиваме посакуваната тишина - дали е во длабочините на некоја борова шума, во голата пустина, или во наеднаш празната соба - оваа тишина се покажува како доста обеспокојувачка и станува недобредојдена. Полека се прикрадува стравот, увото, инстинктивно се концентрира дури и на најмалиот звук, без разлика дали се работи за крцкањето на огнот или повикот на некоја птица или шуштењето на лисјата, увото го бара и најмалиот звук со што би се спасило од непознатата празнина. Од тука стигнуваме до заклучок, човекот сака тишина, но не до тој степен.

Темата на оваа ера, барем во развиениот свет, е што луѓето мечтаат по тишина, а не ја наоѓаат. Бруењето на сообраќајот, незапирливото ѕвонење на телефоните, дигиталните најави во автобусите и возовите, телевизорите што ечат дури и во празните канцеларии, се една бескрајна низа на дистракција. Човечкиот вид се исцрпува себеси со бучавата и копнее по спротивното –во дивината, на океанскиот шир или во некое засолниште во кое царува спокојот и концентрацијата. Ален Корбин, професор по историја, пишува од своето засолниште на Соброна и Ерлинг Каге, норвешни истражувач, од своите мемоари од пространствата на Антарктика, кадешто и двајцата се обидоа да побегнат.

Па сепак, ќе рече г.Корбин во „Историјата на тишината“, бучавата веројатно не е поголема од онаа што постоеше и порано. Пред времето на пневматиците, градските улици беа преполни со заглушувачкиот тропот на тркалата со метален рам и на потковиците. Пред мобилните телефони да почнаат доброволно да се исклучуваат, автобусите и возовите ечеа од муабети. Весникарите не ја оставаа својата стока на нем куп, туку ја рекламираа на цел глас, како што тоа го правеа и продавачите на црешни, темјанушки и свежи скуши. Театрите и оперите беа една мешаница на воздишки и навивање. Дури и на село, селаните пееја додека црнчеа од работа. Сега не пејат.

Она што се промени не е толку силината на бучавата, на која имаше поплаки и во изминатите векови, туку нивото на она што ви го одвраќа вниманието и што стои таму кадешто би можела да се насели тишината. Тука се ткае еден друг парадокс, зашто пак, тогаш кога ќе се насели тишината- во длабочините на боровите шуми, во соголената пустина, или испразнетата соба – таа честопати повеќе ве застрашува отколку што ви посакува добредојде. Се вовлекува стравот; увото инстиктивно се прилепува до се‘, до крцкањето на огнот, крештењето на птицата или шушкањето на лисјата, спасувајќи се така од непознатата празнотија. Луѓето сакаат тишина, но не до толку.

Вековна тема, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат по тишина и не можат да ја најдат. Раздвиженоста на сообраќајот, константните непрекинати звучни сигнали на телефоните, дигиталните најави во автобусите и возовите, телевизиските сетови од кои се слуша звук дури и во празни канцеларии, се непрекинат товар и одземање на вниманието. Човековиот вид се исцрпува себеси со бучава и копнее по нејзината спротивност – било да е тоа во дивината, на пространите океани или на некое мирно место посветено на спокојство и концентрација. Алан Корбин, професор по историја, пишува од неговото засолниште во Сорбона, а Ерлинг Каге, норвешки истражувач, од неговите сеќавања на незапоседнатите површини на Антартикот каде и двајцата се обиделе да побегнат.

А сепак, како што посочува г-дин Корбин во „Историја на тишината", веројатно нема повеќе бучава отколку што имало порано. Пред пневматичните гуми, градските улици биле полни со заглушувачки ѕвекот на тркала со метални рамки и потковици по калдрмата. Пред доброволната изолација со користење на мобилните телефони, автобусите и возовите ечеле од разговори. Продавачите на весници не ги оставале своите производи во нем куп, туку најгласно ги рекламирале, исто како и продавачите на цреши, темјанушки и свежи скуши. Театарот и операта биле хаос на урлање и џагорење. Дури и во селата, селаните пееле додека работеле. Тие сега не пеат.

Она што е променето не е толку нивото на бучава, за кое и претходно имало поплаки, туку нивото на одземање на вниманието, кое го окупира просторот кој можела да го запоседне тишината. Тука произлегува уште еден парадокс, бидејќи кога таа ќе запоседне - во длабочините на боровата шума, во оголена пустина, во одеднаш испразнета просторија - честопати се покажува како непријатна, наместо како добредојдена. Стравот се вгнездува; увото инстинктивно се накострешува на сè, било да е тоа искрење на огнот, повик на птиците или шумолење на лисјата, што би го спасило од оваа непозната празнина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу.

Карактеристика на ова време, или барем во развиениот свет, е тоа што луѓето ламтат за тишина, а не можат да ја најдат. Буката од сообраќај, постојаното ѕвонење на телефони, дигитални објави во автобуси и возови, телевизори кои трештат дури и во празни канцеларии, се бесконечна батерија и одвлекување внимание. Човековата раса се исцрпува себеси со бучава и силно го посакува спротивното - или во дивината, во широкиот океан или во некое прибежиште, сосредоточена на мир и концентрација. Ален Корбин, професор по историја, пишува од неговото засолниште во Сорбона, и Ерлинг Каге, Норвешки истражувач, ги пишува неговите сеќавања за отпадите на Антарктик, каде што и двајцата се обиделе да побегнат.

И сепак, како што г-ин Корбин истакнува во „Историја на тишината“, најверојатно тишината денес не е поголема од таа порано. Пред пневматските гуми градските улици биле исполнети со заглушувачко ѕвечење на тркала со метални краеви и потковици на камен. Пред своеволната изолација на мобилни телефони автобусите и возовите ечеле од конверзации. Продавачите на весници не ја оставале нивната роба во нем куп, туку ја рекламирале најгласно што може, како што тоа го правеле продавачите на цреши, љубичици и свеж бакалар. Театарот и операта биле хаос од извици и навивање. Дури и на село селаните пееле додека аргатувале. Сега не пеат.

Тоа што се сменило не е толку нивото на бучава, за која и во претходните векови се жалело, колку што е нивото на одвлекување внимание, кое го окупира просторот каде што тишината може да надвладее. Се наѕира друг парадокс, бидејќи кога тишината навистина надвладејува - во длабочините на борова шума, во голата пустина, во одненадеж напуштена просторија - тоа често се докажува дека е повеќе обесхрабувачко отколку добредојдено. Ужасот се вовлекува; увото инстинктивно реагира на било што, без разлика дали е тоа шиштење на оган или птичји извик или шушкање на лисја, нешто што ќе го спаси од непознатата празнина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу.

Вечна тема, барем во развиениот свет, е тишината по која чезнеат луѓето, а никако не можат да ја најдат. Бучавата во сообраќајот, непрестајното титкање на телефоните, дигиталните известувања во автобусите и возовите, телевизорите кои шуштат дури и по празните канцеларии, се непрестаен извор и одвлекувачи на внимание. Човечката раса се исцрпува со врева и бучава и чезнее по спротивното- или во дивина, на широкиот океан или некое прибежиште посветено на тишината и концентрацијата. Alain Corbin, професор по историја, пишува од неговото засолниште во Сорбона, и Erling Kagge, норвешки истражувач, од неговите сеќавања од отпадоците на Антарктикот, каде што двајцата се обиделе да избегаат.

Сепак, како што г-дин Corbin нагласува во "Историја на тишината", веројатно сега нема повеќе врева одколку порано. Пред пневматските гуми, низ градските улици се слушал заглушувачкиот звук на металните тркала и коњските потковици на каменот. Пред самоволната изолација со мобилните телефони, автобусите и возовите одекнувале од разговори. Продавачите на весници не ги оставале немо купот весници, туку ги рекламирале на цел глас, исто како и продавачите на цреши, темјанушки и свежа скуша. Театарот и операта биле хаотични со извици како Бравоо и Уааа. Дури и на село, селаните пееле додека макотрпно работеле. Сега не пеат.

Она што се променило не е толку до нивото на бучавата, од кое и во претходните векови се жалеле, туку на нивото на одвлекување на вниманието, кое го надвладува просторот кој би можел да се исполни со тишина. Се наговестува еден друг парадокс, кога таа ќе настапи- во длабочините на боровата шума, во голата пустина, во наеднаш ипразнетата соба- често е повеќе непријатна, а не добредојдена. Бојазност/страв се прикрадува; увото инстинктивно се фаќа за се, било да е пукот од огинот, црцорење на птицата или шушкање на лисјата, нешто кое ќе го спаси од таа непозната празнина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу.

Дилема на ерата, барем за развиениот свет, е тоа дека луѓето чезнеат за тишина а неможат да ја пронајдат. Сообраќајниот метеж, непрестаното титкање на телефоните, дигиталните известувања во автобусите и возовите, телевизорите што трубат дури и во празните канцеларии, претставуваат една непрестана батерија и одвлекување на вниманието. Човечката раса самата себе се истоштува со бучава а копнее по спротивното-дали во дивината, на дивиот океан или за некое прибежиште посветено на мирување и концентрација. Алан Корбин, професор по историја, пишува за ова од неговото засолниште во Сорбона, и Ерлинг Каџ, норвешки истражувач, од неговите меморијали за отпадот на Антартикот, каде двајцата пробаа да прибегнат.

А сепак, како Г-дин Корбин што посочува во "Историја на Тишината", веројатно нема повеќе бука отколку што имаше. Пред пневматските гуми, градските улици преполни со заглушувачко чкрипење на метални колички и потковици на гол камен. Пред волонтеристичкото изолирање со мобилните телефони,автобусите и возовите ѕвонеа со разговори. Продавачот на весници не оставаше својата роба со немост, туку ги рекламираше на највисок тон, како и продавачот на цреши, темјанушки и свежа скуша. Театарот и операта беа хаос на извици на одобрување и свирежи. Дури и во селските средини, селаните пееја за време на ринтањето. Сега повеќе не пејат.

Она што се промени не е толку нивото на вревата, што во претходните векови исто беше предмет на жалење, туку нивото на одвлекување на вниманието, што окупира простор кој би можела тишината да завладее. Тму демнее друг парадокс, бидејќи кога ќе надвладее-во длабочините на боровата шума, во голата пустина, во ненадејно изнајмена соба-се покажува обезхрабрувачко повеќе отколку добредојдено. Стравот се вовлекува; увото инстиктивно се привикнува на сешто, дали оган-свиркање на птица која повикува или шумолење на лисјата, која ќе ја спаси од оваа непозната празност. Луѓето сакаат тишина но не премногу.

Главната тема на денешницата, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат по тишина и не можат да ја најдат. Рикањето на сообраќајот, непрекинатото бипкање на телефоните, дигитални реклами во автобусите и возовите, телевизори што блескаат дури и во празни канцеларии, се бесконечно насилство и дистракција. Човечката раса се исцрпува со бучава и копнее за нејзина спротивност - дали е во дивината, на широк океан или во некој ресорт посветен на тишината и концентрацијата. Ален Корбин, професор по историја, пишува од неговото засолниште во Сорбона и Ерлинг Каге, норвешкиот истражувач, од неговите сеќавања за отпадоците на Антарктикот, каде што и двајцата се обидоа да избегаат.

А сепак, како што посочува г-дин Корбин во "Историја на тишината", веројатно нема повеќе шум отколку што постоело. Пред пневматичните гуми, градските улици беа полни со загадочен блесок на метални тркала и потковици на камен. Пред доброволната изолација на мобилните телефони, автобусите и возовите заѕвониле со разговор. Продавачите на весници не ги оставија своите стоки во немиот куп, туку ги рекламираа во најголем обем, како и продавачите на вишни, темјанушки и свежа скуша. Театарот и операта беа хаос од воздишки и овации. Дури и во селата, селаните пееја додека се дружеа. Тие сега не пеат.

Она што се смени не е толку нивото на бучава, за кое и во претходни векови луѓето се жалеа, но нивото на одвраќање, кое го зафаќа просторот што може да го опседне тишината. Таму се појавува уште еден парадокс, бидејќи кога ќе нападне - во длабочините на боровата шума, во голата пустина, во одеднаш испразнета просторија - честопати е непријатно, а не добредојдено. Влегува страв; увото инстинктивно се зацврстува на било што, без разлика дали станува збор за крчкање на пожар или повик на птица или повик на лисја, што ќе го спаси од оваа непозната празнина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу.