ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Macedonian » Entry by petar arsov


Source text in English

Translation by petar arsov (#22888)

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
Тема на добата, барем во развиениот свет, е дека луѓето преколнуваат за тишина, но не можат да ја најдат. Сообраќајната врева, непрестајните титкања на телефоните, дигиталните објави во автобусите и возовите, телевизорите што трештат дури и во затворени канцеларии, се во бескрајно ревење и заглушување. Човечката раса се изморува себеси со врева и копнее за нејзината спротивност - без разлика дали во дивина, на морска шир или во некоја повлеченост посветена на мир и концентрација. Ален Корбин, професор по историја, пишува од неговото засолниште во Сорбона, а Ерлинг Каге, норвешки истражувач, од неговите спомени во пустелиите во Антарктик, каде двајцата се обиделе да побегнат.

Па сепак, како што Г. Корбин укажува во „Историја на тишината“, веројатно нема повеќе врева отколку што имало во минатото. Пред пневматските гуми, градските улици биле исполнети со заглушувачки тресок од тркала обрабени со метал и коњски потковици врз камен. Пред доброволната изолација со мобилните телефони, автобусите и возовите одѕвонуваа од разговор. Продавачите на весници не ги оставале нивните стоки на безгласен куп, туку ги рекламирале на сиот глас, како и продавачите на цреши, темјанушки и свежа скуша. Театарот и операта беа хаос од крици и вресоци. Дури и надвор од градовите, селаните пееле како што 'рмбачеле. Сега не пеат.

Тоа што се сменило не е толку нивото на вревата, поради кое претходните векови исто така се жалеле, туку нивото на викотниците што го исполнуваат просторот кој тишината би можела да го запоседне. И друг парадокс избива на површина, бидејќи кога го запоседнува - во длабочините на борови шуми, во голи пустини, во ненадејно испразнета просторија - често се покажува вознемирувачка попрво од добродојдена. Се вовлекува ужас; увото инстинктивно се концентира на сѐ, без разлика дали шиштење на оган или повик од птица, или шушкање на лисја, што ќе го спасат од таа непозната тишина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу.


Discuss this entry