A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Темата на оваа ера, барем во развиениот свет, е што луѓето мечтаат по тишина, а не ја наоѓаат. Бруењето на сообраќајот, незапирливото ѕвонење на телефоните, дигиталните најави во автобусите и возовите, телевизорите што ечат дури и во празните канцеларии, се една бескрајна низа на дистракција. Човечкиот вид се исцрпува себеси со бучавата и копнее по спротивното –во дивината, на океанскиот шир или во некое засолниште во кое царува спокојот и концентрацијата. Ален Корбин, професор по историја, пишува од своето засолниште на Соброна и Ерлинг Каге, норвешни истражувач, од своите мемоари од пространствата на Антарктика, кадешто и двајцата се обидоа да побегнат. Па сепак, ќе рече г.Корбин во „Историјата на тишината“, бучавата веројатно не е поголема од онаа што постоеше и порано. Пред времето на пневматиците, градските улици беа преполни со заглушувачкиот тропот на тркалата со метален рам и на потковиците. Пред мобилните телефони да почнаат доброволно да се исклучуваат, автобусите и возовите ечеа од муабети. Весникарите не ја оставаа својата стока на нем куп, туку ја рекламираа на цел глас, како што тоа го правеа и продавачите на црешни, темјанушки и свежи скуши. Театрите и оперите беа една мешаница на воздишки и навивање. Дури и на село, селаните пееја додека црнчеа од работа. Сега не пејат. Она што се промени не е толку силината на бучавата, на која имаше поплаки и во изминатите векови, туку нивото на она што ви го одвраќа вниманието и што стои таму кадешто би можела да се насели тишината. Тука се ткае еден друг парадокс, зашто пак, тогаш кога ќе се насели тишината- во длабочините на боровите шуми, во соголената пустина, или испразнетата соба – таа честопати повеќе ве застрашува отколку што ви посакува добредојде. Се вовлекува стравот; увото инстиктивно се прилепува до се‘, до крцкањето на огнот, крештењето на птицата или шушкањето на лисјата, спасувајќи се така од непознатата празнотија. Луѓето сакаат тишина, но не до толку. |