A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Една од главните теми на денешницата, барем во развиениот свет, е дека луѓето чезнеат по тишина и не можат никако да ја пронајдат. На постојан удар сме на татнежот на сообраќајот, на незапирливото титкање на телефоните, на дигиталниот разглас во автобусите и возовите, на телевизорите што трештат дури и во празни канцеларии и непрестано ни го одземаат вниманието. Човештвото си се исцрпува со бука и копнее по спротивното - било да е тоа во дивина, на отворен океан или во некакво прибежиште посветено на мир и концентрација. Од местата кадешто се обидоа да избегаат пишуваат за ова професорот по историја Ален Корбан, од своето уточиште во Сорбона, и норвешкиот истражувач Ерлинг Каге, преку своите спомени од ширините на Антартикот. Па сепак, како што укажува господин Корбан во "Историја на тишината", денеска веројатно нема повеќе бука отколку порано. Пред да бидат измислени пневматските гуми градските улици беа преполни од заглушувачки клопотарења на метални тркала и коњски потковици по калдрмите. Пред мобилните телефони да ни ја дарувааат оваа доброволна изолација низ автобусите и возовите ечеше конверзација. Продавачите на весници не ја оставаа својата стока во нем куп, туку ја рекламираа колку што ги држи глас, исто како и продавачите на цреши, темјанушки или свежа скуша. Театрите и оперите вриеја од хаотичните громогласни повици на одобрување или негодување на публиката. Дури и на село селаните пееја додека работеа. А сега не пеат. Не се промени значи толку нивото на буката, на којашто впрочем се жалеа и во претходните векови; тишината сега напросто е потисната и заменета со зголемено невнимание. Парадоксот не застанува овде, па така дури и во моменти кога ќе завладее тишината - во длабочините на борова шума, сред пустина, во нагло напуштена соба - повеќе вознемирува отколку што е добредојдена. Некаков непознат страв ни се вовлекува; увото инстиктивно се прикачува на шиштење од огнот, птичји повик или шушкање на лисја, на било каков звук што ќе не спаси од оваа непозната празнотија. Луѓето сакаат тишина, ама не баш и толку многу. |