A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Дилема на ерата, барем за развиениот свет, е тоа дека луѓето чезнеат за тишина а неможат да ја пронајдат. Сообраќајниот метеж, непрестаното титкање на телефоните, дигиталните известувања во автобусите и возовите, телевизорите што трубат дури и во празните канцеларии, претставуваат една непрестана батерија и одвлекување на вниманието. Човечката раса самата себе се истоштува со бучава а копнее по спротивното-дали во дивината, на дивиот океан или за некое прибежиште посветено на мирување и концентрација. Алан Корбин, професор по историја, пишува за ова од неговото засолниште во Сорбона, и Ерлинг Каџ, норвешки истражувач, од неговите меморијали за отпадот на Антартикот, каде двајцата пробаа да прибегнат. А сепак, како Г-дин Корбин што посочува во "Историја на Тишината", веројатно нема повеќе бука отколку што имаше. Пред пневматските гуми, градските улици преполни со заглушувачко чкрипење на метални колички и потковици на гол камен. Пред волонтеристичкото изолирање со мобилните телефони,автобусите и возовите ѕвонеа со разговори. Продавачот на весници не оставаше својата роба со немост, туку ги рекламираше на највисок тон, како и продавачот на цреши, темјанушки и свежа скуша. Театарот и операта беа хаос на извици на одобрување и свирежи. Дури и во селските средини, селаните пееја за време на ринтањето. Сега повеќе не пејат. Она што се промени не е толку нивото на вревата, што во претходните векови исто беше предмет на жалење, туку нивото на одвлекување на вниманието, што окупира простор кој би можела тишината да завладее. Тму демнее друг парадокс, бидејќи кога ќе надвладее-во длабочините на боровата шума, во голата пустина, во ненадејно изнајмена соба-се покажува обезхрабрувачко повеќе отколку добредојдено. Стравот се вовлекува; увото инстиктивно се привикнува на сешто, дали оган-свиркање на птица која повикува или шумолење на лисјата, која ќе ја спаси од оваа непозната празност. Луѓето сакаат тишина но не премногу. |