New York’taki yetkili makamlar, şehirdeki yaya geçidi ışıklarına kumanda eden düğmelerin çoğunu, yıllara yayılan bir süreçte, sessiz sedasız devre dışı bıraktı. Bilgisayarlı zamanlayıcıların neredeyse her zaman daha iyi çalıştığına karar vermişlerdi. 2004’e gelindiğinde bu tür 3.250 düğmeden yalnızca 750 kadarı çalışır durumdaydı. Fakat şehir yönetimi çalışmayan düğmeleri kaldırmayarak sayısız parmağı o düğmelere boşu boşuna bastırttı.

İlk başta düğmelerin kaldırılmama nedeni söküm maliyetiydi. Fakat sonradan çalışmayan düğmelerin bile bir amaca hizmet ettiği görüldü. İsrail’deki Negev Ben-Gurion Üniversitesi’nde görev yapan Tal Oron-Gilad’a göre düğmeye basan yayaların yeşil ışık yanmadan karşıdan karşıya geçme ihtimalleri daha düşük. Yaya geçitlerindeki davranışları araştıran Tal Oron-Gilad, insanların kendi komutlarına göre hareket eder görünen sistemlere daha çok uyduklarını söylüyor.

Ann Arbor’daki Michigan Üniversitesi’nde insan-bilgisayar etkileşimi uzmanı Eytan Adar da çalışmayan düğmelerin bu tür bir plasebo etkisi yarattığını çünkü insanların kullandıkları sistemleri kontrol ediyor olma düşüncesinden hoşlandığını belirtiyor. Dr. Adar, öğrencilerinin tıklanabilir bir “kaydet” düğmesi olan yazılımları sık sık tasarladığını ama aslında tuş girdilerinin otomatik olarak kaydedildiğini, kaydet düğmesinin ise kullanıcıların içini rahat ettirmek dışında bir işlevi olmadığını söylüyor ve ekliyor: “Makine dünyasının doğasında var olan soğukluğu gidermek için söylenen beyaz bir yalan diyelim.”

Madalyonun bir tarafı böyle. Fakat plasebo düğmelerin, en azından yaya geçitleri konusunda, olumsuz bir yanı da olabilir. Viyana’da trafik sistemlerindeki psikolojik etkenleri araştıran bir kurum olan FACTUM’un başındaki Ralf Risser, yayaların bu düğmelerin çalışmadığını fark ettiklerinde kandırıldıkları için kızdıkları ve bu durumun faydadan çok zarar getirdiği görüşünde.