"Менде бір ұсыныс бар". Құрбым Эйприл бір сыр ашқысы келіп тұрғандай көрінді, бірақ та оның сырлары онша емес еді. Сыр деп айтуға да келмейді.
"Егер ешкімге осында екенімді айтпасаң, көзіңді емдеп беремін".
"Қаладан кетуің керек!"
Аң-таң болып қалды. "Мен не істеймін деп жатырмын".
"Көзіңді емдей алмайсың!"
"Неге?"
"Ешкім менің көзімді емдей алмады, көзілдіріктен де пайда жоқ".
"Менің ерекше қабілетім бар. Көр, шын айтамын..."
"...сен туралы ешкімге айтпаймын?"
"Ешкімге айтпауың керек. Мәселе сонда".
"Мен қайдан білемін, соқыр қылып тастайтын шығарсың? Телемаркетинг жасап жатқан кейбір өтірікшілер ұқсап жатқан шығарсың. Терең дем ала бастады. "Маған еш жамандық жасамаған жаратылысқа еш зиян бермес едім". "Сонда саған жамандық жасасам, соқыр қылдырасың ба?"
"Соған тақаса, иә".
"Ал енді көзімді емдесең және мен сен туралы ештеңе айтпасам, сен маған тиіспейсің."
"Әлбетте."