Sa panahon ngayon, ang mga tao lalo na sa mga mauunlad na bansa ay nag-aasam ng katahimikan ngunit hindi ito masumpungan. Ang ingay ng trapiko, ang walang katapusang pagtunog ng mga telepono, ang mga anunsyong digital sa mga bus at tren, ang mga telebisyong tuloy ang pag-iingay kahit sa mga walang taong opisina ay mga tuluyang pambubugbog at kaguluhan. Pinapagod ng sangkatauhan ang sarili nito sa mga ingay habang naghahanap ng katahimikan―mapasa kagubatan, sa malawak na karagatan o saanmang lugar na nakalaan sa kapanatagan at konsentrasyon. Ang propesor ng kasaysayan na si Alain Corbin na sumulat mula sa kanyang kublihan sa Sorbonne at ang Norwegang mananaliksik na si Erling Kagge na sumulat mula sa kanyang mga alaala ng mga kaparangan ng Antarctica ay parehong nagtangkang tumakas papunta sa kani-kanilang mga tinubuan.

Gayun pa man, tulad ng tiniyak ni G. Corbin sa “A History of Silence,” marahil ay wala nang mas maraming ingay tulad ng mayroon ngayon. Bago ang mga gomang gulong, ang mga kalsada sa siyudad ay punô ng nakabibinging tunog ng mga gulong na bakal at mga bakal ng kabayo sa mga kalsadang bato. Bago ang kusang pagsasarili sa kani-kaniyang mga selfon, ang mga bus at tren ay punô ng mga pag-uusap. Ang mga nagtitinda ng dyaryo ay hindi iniiwan ang kanilang mga paninda bilang mga piping tambak ng papel, sa halip ay buong lakas na isinisigaw ang paglalako ng mga iyon tulad ng ginagawa ng mga tindero ng mga prutas, bulaklak, at isda. Ang teatro at ang opera ay magugulong hiyawan at kutsaan. Maging sa mga probinsya, ang mga probinsyano ay umaawit sa kanilang pagkayod. Hindi na sila umaawit ngayon.

Ang nagbago ay hindi ang lakas ng ingay na siyang inireklamo rin ng mga nakaraang siglo, kundi ang antas ng kaguluhan na nasa lugar na maaari sanang pasukin ng katahimikan. At diyan sumisilip ang isa pang kabalintunaan dahil kapag ito ang pumasok―sa kalaliman ng gubat, sa hubad na disyerto, sa biglang nilisang silid―ito ay kadalasang nagpapatunay na nakababahala sa halip na katanggap-tanggap. Ang lagim ay unti-unting gumagapang; ang pandinig ay sadyang kakabit sa kahit ano, mapasa pagtupok ng apoy o huni ng ibon o maging sa kaluskos ng mga dahon, na magliligtas dito mula sa di kilalang kawalang ito. Gusto ng mga tao ng katahimikan ngunit hindi naman gaano.

Ang isang paksa sa panahong ito, lalo na sa mga bansang mauunlad, ay ang mga tao ay nananabik ng labis sa katahimikan at wala silang mahanap nito. Ang dagundong ng trapiko, ang walang humpay na pugak ng mga telepono, mga digital na anunsyo sa mga bus at tren, mga telebisyon na maingay kahit sa mga tanggapan na walang tao, ay isang walang katapusang paggambala. Pinapagod ng sangkatauhan ang sarili sa ingay at umaasam sa kabaligtaran nito-maging ito man ay sa mga gubat, sa malawak na karagatan o sa ilang tagong lugar na para sa katahimikan at konsentrasyon. Si Alain Corbin, isang propesor sa kasaysayan, ay nagsulat mula sa kanyang kanlungan sa Sorbonne, at si Erling Kagge, isang Norwegian na manggagalugad, mula sa kanyang mga alaala sa Antarctica, kung saan sila parehong sumubok na takasan ang ingay.

Gayunpaman, gaya ng binanggit ni Mr Corbin sa "A History of Silence", malamang na wala ng ingay ngayon kaysa tulad ng dati. Bago ang mga gulong na niyumatik, ang mga lansangan ng lunsod ay puno ng nakabibinging kalantong ng mga gulong na metal ang mga gilid at mga pagtapak sa batuhan ng bakal na sapatos ng kabayo. Bago maging mundo ng mga tao ang mga mobile phone, ang mga tao ay maiingay na nag-uusap sa bus at tren. Ang mga nagbebenta ng mga pahayagan ay maiingay na sumisigaw ng malakas sa pagbebenta ng mga dyaryo, tulad ng mga nagtitinda sa kalsada ng cherries, violets at sariwang mackerel. Ang teatro at ang opera ay puno ng masasayang hiyawan at malalakas na sigaw ng panunuya. Kahit na sa kanayunan, kumakanta ang mga magsasaka habang sila ay nagtatrabaho ng mabigat. Hindi sila kumanta ngayon.

Ang nagbago ay hindi gaanong ang lakas ng ingay, na inirereklamo rin noong mga nakaraang siglo, ngunit ang lebel ng paglihis ng atensyon, na sumasakop sa maaaring sakupin ng katahimikan. Mayroon namang isa pang kabalintunaan, sapagkat kapag ito ay sumasalakay-sa kailaliman ng isang puno ng pino, sa hubad na disyerto, sa isang biglang nabakanteng kuwarto-madalas na nagpapatunay na ito ay nakakabalisa sa halip na malugod na pagtanggap. Ang pangamba ay nararamdaman; tinatanggap ng tainga ay mga unang narinig nito, maging ito ay sutsot ng apoy, o tawag ng ibon o kaluskos ng mga dahon, na magliligtas dito mula sa nakakatakot na katahimikan. Gusto ng mga tao ang katahimikan, ngunit hindi ang ganoong katahimikan.

Ang napapanahong tema lalo na sa maunlad na mundo ay ang pagkasabik ng mga tao sa katahimikan subalit hindi nila ito masumpungan. Ang ingay ng trapik, ang walang tigil na tunog ng mga telepono, mga digital na panawagan sa mga bus at tren, nakabibinging tunog ng telebisyon maski sa walang lamang mga opisina ay waring walang katapusang pambubugbog at pang gagambala. Ang sangkatauhan ay pinapagod ang sarili sa ingay subalit hinahanap-hanap naman nito ang kabaliktaran – maging ito ay sa kagubatan, sa gitna ng karagatan o sa ilang bakasyunang nakalaan sa katahimikan at pagmumuni-muni. Si Alain Corbin, isang propesor sa kasaysayan, ay nagsulat ukol sa kanyang kanlungan sa Sorbonne at si Erling Kagge, isang Norwegian explorer na nagsulat naman mula sa kanyang alaala ng mga basura ng Antartika kung saan pareho nila itong tinangkang takasan.

Subalit batay sa nais ipabatid ni Ginoong Corbin sa “Ang Kasaysayan ng Katahimikan”, maaaring wala ng ingay katulad ng dati. Bago pa man mauso ang de hanging mga gulong, ang mga kalsada sa siyudad ay puno ng mga nakabibinging tunog ng de bakal na gulong at mga yapak ng kabayong tumatama sa bato. Bago pa man ang pagiging mapag -isa ng dahil sa mga mobile phones, ang mga bus at tren ay puno ng kwentuhan. Ang mga nagtitinda ng dyaryo ay hindi hinahayaang manahimik na lamang ang kanilang mga papel at tinatadtad nila ito ng mga patalastas ganun din ang mga maglalako ng seresas, ube at sariwang mackerel. Ang teatro at opera ay puno ng hiyawan at kampihan. Maging sa sa kanayunan ang mga magsasaka ay umaawit habang gumagawa. Hindi na sila kumakanta ngayon.

Hindi ang antas ng ingay ang gaanong nabago na syang idinadaing ng mga nagdaang siglo kung hindi ang antas ng kaguluhan na syang umookupa sa lugar na maaaring sakupin ng katahimikan. At dito’y may nagbabadyang kabalintunaan sapagkat sakaling ito ay sumalakay – sa pusod ng kagubatan, sa nakatiwangwang na disyerto, sa biglang nilisang kwarto – kadalasa’y ito’y kagimbal gimbal sa halip na maging katanggap tanggap. Ang sindak ay unti unting gumagapang; ang tenga ay kusang aanib sa kung anumang bagay maging ito ay sutsot ng apoy, huni ng ibon o bulong ng mga dahon na syang magliligtas dito sa hindi mawaring kahungkagan. Hangad ng mga tao ang katahimikan subalit hindi ito lubos.

And tema ng panahon, sa mga maunlad na bansa, na ang mga tao ay naghahanap ng katahimikan nguni't walang masumpungan. Ang ingay ng trapiko, ang walang humpay na tunog ng mga telepono, ang mga digital na anunsyo sa mga bus at mga tren, mga bukas na telebisyon sa mga opisinang walang tao, ay walang katapusang baterya at kaguluhan. Ang sangkatauhan ay napapagod sa ingay at naghahanap ng kakaiba - kahit sa kagubatan, sa malawak na karagatan, o sa mga pagpupulong upang makaranas ng katahimikan at konsentrasyon. Si Alain Corbin, isang dalubhasa sa Kasaysayan, ay nagsulat kung paano siya naligtas sa Sorbonne, at si Erling Kagge, isang manggagalugad na Norwegian sa kanyang alaala ng pagkawasak ng Antarctica, kung saan silang dalawa ay nagtangkang tumakas.

Gayunman, sinabi ni Ginoong Corbin sa "A History of Silence", na maaaring wala ng ingay na maihahantulad sa nagdaan. Bago magkaroon ng niyumatik na gulong, ang syudad ay puno ng nakakabinging kalansing ng mga bakal na rim ng mga gulong, at bakal na sapatos ng kabayo sa semento. Bago nagdesisyong magsarili ng dahil sa mga mobile phones, ang mga bus at mga tren ay puno ng nakakabinging pag-uusap. Hindi iniiwan ng mga nagtitinda ng dyaryo ang kanilang paninda kundi siya ay sumisigaw upang makabenta, katulad ng mga tindero ng seresa, bulaklak na kulay-lila, at bagong huling alumahan. Ang teatro at opera ay puno ng malalakas na hiyawan at agawan ng upuan. Maging sa bukid, ang mga tauhan ay umaawit habang nagtratrabaho, Ngayon, wala ng awit na madidinig.

Ang nagbago ay hindi ang antas ng ingay, na nirereklamo ng mga nagdaang siglo, kundi ang antas ng kaguluhan, na siyang pumupuno sa katahimikang dapat ay nararamdaman. Meron pang paradoks na namumuo, dahil kung ito ay magaganap-sa gitna ng mga puno ng pino, sa hubad na disyerto, sa nabakanteng silid,-ito ay magpapatunay ng pagkabahala kaysa sa masayang pagtanggap. Ang pangamba ay unti-unting bumabalot; ang tenga ay napinid, maging sa tunog ng apoy o huni ng ibon o pagaspas ng dahon, na magliligtas sa nakabibinging katahimikan. Nais ng mga tao ng katahimikan, nguni"t hindi labis.

May isang tema ng kasalukuyan , hindi bababa sa binuong mundo. Ang mga tao ay naghahangad ng katahimikan, at hindi makahanap nilang ito. Ang dagundong ng trapiko, ang walang humpay na pugak ng mga telepono, ang mga digital na anunsyo sa mga bus at tren, ang mga TV set na gumagawa ng ingay, kahit na sa mga walang laman na tanggapan at ang walang katapusang baterya magkaroon ang lahat ng nakakaaliw na epekto n. Nakakapâgod ng uri ng taon. May ingay. Matagal na distansya para sa kabaligtaran nito-maging sa mga wild, o sa mga malmawak, na bukas na karagatan o sa ilang mga lugar ng mundo. Si Alain Corbin, isang propesor ng kasaysayan , ay nagsusulat mula sa kaniyang kanlungan sa Sorbonne at si Ehrling Kagge, isang Norwegian manggagalugad, mula sa kaniyang mga alaala antarctica, kung saan parehong sinubukang makatakas.

Gayunpaman, gaya ng isinusulat ni maginoong Corbin sa “Isang kasaysayan ng katahimikan”, malamang na hindi mas ingay kaysa dati noon. Bago ang mga amenities na niyumatik, ang mga lansangan ng lunsod ay umugong ng puno ng nakabibingi na kuko ng mga gulong na metal na may rimado. Bago ang boluntaryong paghihiwalay sa mga mobile phone, ang mga bus at tren ay nakabatay sa pag-uusap. Ang mga nagbebenta ng pahayagan ay hindi umalis sa kanilang mga paninda sa isang pile, ngunit inanunsyo ang mga ito sa tuktok, tulad ng mga nagbebenta ng cherries, purple at sariwang alumahan. Ang teatro at ang opera ay isang kaguluhan ng mga huzzah at barracking. Kahit na sa kanayunan, ang mga magsasakang dugo habang sila ay drudged. Hindi sila nagkakanta ngayon.

Ano ang nagbago ay hindi gaanong antas ng ingay, na sakop din, ngunit ang antas ng kaguluhan, na sumasakop sa espasyo na maaaring lumahok ang katahimikan. Doon may isa pang kabalintunaan, dahil hindi ito lumalabag sa kalaliman ng isang kagubatan ng pino, sa hubad na disyerto, sa halip na bakanteng silid. Nagbibigay na ito ng panginging Nag-fofocus ang tainga likas sa anumang ingay, kung apoy-itim o tawag ng ibon o mangulubot ng mga dahon, bilang sa pagligyas ito mulang kilalang kahungkagan. Gusto ng mga tao na patahimikin, ngunit hindi na magkano.